Βρεττανία

Ancient Greek

Etymology

Βρεττανός (Brettanós) +‎ -ίᾱ (-íā)

Pronunciation

 

• IPA^(key): /bret.ta.ní.aː/ → /βret.taˈni.a/ → /vre.taˈni.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /bret.ta.ní.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /bret.taˈni.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /βret.taˈni.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /vret.taˈni.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /vre.taˈni.a/

Proper noun

Βρεττᾰνίᾱ • (Brettaníā) f (genitive Βρεττᾰνίᾱς); first declension

1. Brittania; Great Britain

Inflection

First declension of ἡ Βρεττᾰνῐ́ᾱ; τῆς Βρεττᾰνῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular
Nominative	ἡ Βρεττᾰνῐ́ᾱ hē Brettaníā
Genitive	τῆς Βρεττᾰνῐ́ᾱς tês Brettaníās
Dative	τῇ Βρεττᾰνῐ́ᾳ têi Brettaníāi
Accusative	τὴν Βρεττᾰνῐ́ᾱν tḕn Brettaníān
Vocative	Βρεττᾰνῐ́ᾱ Brettaníā
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• Greek: Βρετανία (Vretanía)

Further reading

• Woodhouse, S. C. (1910) English–Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language‎^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited, page 1,004

Greek

Proper noun

Βρεττανία • (Vrettanía) f

1. Obsolete spelling of Βρετανία (Vretanía) after Ancient Greek Βρεττᾰνῐ́ᾱ

Declension

  Βρεττανία

case     \     number	singular
nominative	Βρεττανία •
genitive	Βρεττανίας •
accusative	Βρεττανία •
vocative	Βρεττανία •