διακονέω

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Ancient Greek[edit]

Alternative forms[edit]

Etymology[edit]

From διάκονος (diákonos, “servant”) +‎ -έω (-éō, denominative verbal suffix).

Pronunciation[edit]

 

Verb[edit]

διακονέω • (diakonéō)

  1. to wait on, serve
  2. to serve up, supply
  3. to help
  4. (biblical) to serve as deacon

Inflection[edit]

Note the varying augment position.

   Present: διακονέω, διακονέομαι (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διακονέω διακονέεις διακονέει διακονέετον διακονέετον διακονέομεν διακονέετε διακονέουσῐ(ν)
subjunctive διακονέω διακονέῃς διακονέῃ διακονέητον διακονέητον διακονέωμεν διακονέητε διακονέωσῐ(ν)
optative διακονέοιμῐ διακονέοις διακονέοι διακονέοιτον διακονεοίτην διακονέοιμεν διακονέοιτε διακονέοιεν
imperative   διακόνεε διακονεέτω διακονέετον διακονεέτων   διακονέετε διακονεόντων
middle/
passive 		indicative διακονέομαι διακονέῃ,
διακονέει 		διακονέεται διακονέεσθον διακονέεσθον διακονεόμεθᾰ διακονέεσθε διακονέονται
subjunctive διακονέωμαι διακονέῃ διακονέηται διακονέησθον διακονέησθον διακονεώμεθᾰ διακονέησθε διακονέωνται
optative διακονεοίμην διακονέοιο διακονέοιτο διακονέοισθον διακονεοίσθην διακονεοίμεθᾰ διακονέοισθε διακονέοιντο
imperative   διακονέου διακονεέσθω διακονέεσθον διακονεέσθων   διακονέεσθε διακονεέσθων
active middle/passive
infinitive διακονέειν διακονέεσθαι
participle m διακονέων διακονεόμενος
f διακονέουσᾰ διακονεομένη
n διακονέον διακονεόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Present: διακονῶ, διακονοῦμαι (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διακονῶ διακονεῖς διακονεῖ διακονεῖτον διακονεῖτον διακονοῦμεν διακονεῖτε διακονοῦσῐ(ν)
subjunctive διακονῶ διακονῇς διακονῇ διακονῆτον διακονῆτον διακονῶμεν διακονῆτε διακονῶσῐ(ν)
optative διακονοίην,
διακονοῖμῐ 		διακονοίης,
διακονοῖς 		διακονοίη,
διακονοῖ 		διακονοῖτον,
διακονοίητον 		διακονοίτην,
διακονοιήτην 		διακονοῖμεν,
διακονοίημεν 		διακονοῖτε,
διακονοίητε 		διακονοῖεν,
διακονοίησᾰν
imperative   διακόνει διακονείτω διακονεῖτον διακονείτων   διακονεῖτε διακονούντων
middle/
passive 		indicative διακονοῦμαι διακονεῖ,
διακονῇ 		διακονεῖται διακονεῖσθον διακονεῖσθον διακονούμεθᾰ διακονεῖσθε διακονοῦνται
subjunctive διακονῶμαι διακονῇ διακονῆται διακονῆσθον διακονῆσθον διακονώμεθᾰ διακονῆσθε διακονῶνται
optative διακονοίμην διακονοῖο διακονοῖτο διακονοῖσθον διακονοίσθην διακονοίμεθᾰ διακονοῖσθε διακονοῖντο
imperative   διακονοῦ διακονείσθω διακονεῖσθον διακονείσθων   διακονεῖσθε διακονείσθων
active middle/passive
infinitive διακονεῖν διακονεῖσθαι
participle m διακονῶν διακονούμενος
f διακονοῦσᾰ διακονουμένη
n διακονοῦν διακονούμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιακόνεον, ἐδιακονεόμην (Uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιακόνεον ἐδιακόνεες ἐδιακόνεε(ν) ἐδιακονέετον ἐδιακονεέτην ἐδιακονέομεν ἐδιακονέετε ἐδιακόνεον
middle/
passive 		indicative ἐδιακονεόμην ἐδιακονέου ἐδιακονέετο ἐδιακονέεσθον ἐδιακονεέσθην ἐδιακονεόμεθᾰ ἐδιακονέεσθε ἐδιακονέοντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: ἐδιακόνουν, ἐδιακονούμην (Contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιακόνουν ἐδιακόνεις ἐδιακόνει ἐδιακονεῖτον ἐδιακονείτην ἐδιακονοῦμεν ἐδιακονεῖτε ἐδιακόνουν
middle/
passive 		indicative ἐδιακονούμην ἐδιακονοῦ ἐδιακονεῖτο ἐδιακονεῖσθον ἐδιακονείσθην ἐδιακονούμεθᾰ ἐδιακονεῖσθε ἐδιακονοῦντο
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: διηκόνεον, διηκονεόμην (Ionic, uncontracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διηκόνεον διηκόνεες διηκόνεε(ν) διηκονέετον διηκονεέτην διηκονέομεν διηκονέετε διηκόνεον
middle/
passive 		indicative διηκονεόμην διηκονέου διηκονέετο διηκονέεσθον διηκονεέσθην διηκονεόμεθᾰ διηκονέεσθε διηκονέοντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Imperfect: διηκόνευν, διηκονεύμην (Ionic, contracted)
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διηκόνευν διηκόνεις διηκόνει διηκονεῖτον διηκονείτην διηκονεῦμεν διηκονεῖτε διηκόνευν
middle/
passive 		indicative διηκονεύμην διηκονεῦ διηκονεῖτο διηκονεῖσθον διηκονείσθην διηκονεύμεθᾰ διηκονεῖσθε διηκονεῦντο
Notes:
Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Future: διακονήσω, διακονήσομαι, δεδιακονήσομαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διακονήσω διακονήσεις διακονήσει διακονήσετον διακονήσετον διακονήσομεν διακονήσετε διακονήσουσῐ(ν)
optative διακονήσοιμῐ διακονήσοις διακονήσοι διακονήσοιτον διακονησοίτην διακονήσοιμεν διακονήσοιτε διακονήσοιεν
middle indicative διακονήσομαι διακονήσῃ,
διακονήσει 		διακονήσεται διακονήσεσθον διακονήσεσθον διακονησόμεθᾰ διακονήσεσθε διακονήσονται
optative διακονησοίμην διακονήσοιο διακονήσοιτο διακονήσοισθον διακονησοίσθην διακονησοίμεθᾰ διακονήσοισθε διακονήσοιντο
passive indicative δεδιακονήσομαι δεδιακονήσῃ δεδιακονήσεται δεδιακονήσεσθον δεδιακονήσεσθον δεδιακονησόμεθᾰ δεδιακονήσεσθε δεδιακονήσονται
optative δεδιακονησοίμην δεδιακονήσοιο δεδιακονήσοιτο δεδιακονήσοισθον δεδιακονησοίσθην δεδιακονησοίμεθᾰ δεδιακονήσοισθε δεδιακονήσοιντο
active middle passive
infinitive διακονήσειν διακονήσεσθαι δεδιακονήσεσθαι
participle m διακονήσων διακονησόμενος δεδιακονησόμενος
f διακονήσουσᾰ διακονησομένη δεδιακονησομένη
n διακονῆσον διακονησόμενον δεδιακονησόμενον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: ἐδιακόνησᾰ, ἐδιακονησᾰ́μην, ἐδιακονήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative ἐδιακόνησᾰ ἐδιακόνησᾰς ἐδιακόνησε(ν) ἐδιακονήσᾰτον ἐδιακονησᾰ́την ἐδιακονήσᾰμεν ἐδιακονήσᾰτε ἐδιακόνησᾰν
subjunctive διακονήσω διακονήσῃς διακονήσῃ διακονήσητον διακονήσητον διακονήσωμεν διακονήσητε διακονήσωσῐ(ν)
optative διακονήσαιμῐ διακονήσειᾰς,
διακονήσαις 		διακονήσειε(ν),
διακονήσαι 		διακονήσαιτον διακονησαίτην διακονήσαιμεν διακονήσαιτε διακονήσειᾰν,
διακονήσαιεν
imperative   διακόνησον διακονησᾰ́τω διακονήσᾰτον διακονησᾰ́των   διακονήσᾰτε διακονησᾰ́ντων
middle indicative ἐδιακονησᾰ́μην ἐδιακονήσω ἐδιακονήσᾰτο ἐδιακονήσᾰσθον ἐδιακονησᾰ́σθην ἐδιακονησᾰ́μεθᾰ ἐδιακονήσᾰσθε ἐδιακονήσᾰντο
subjunctive διακονήσωμαι διακονήσῃ διακονήσηται διακονήσησθον διακονήσησθον διακονησώμεθᾰ διακονήσησθε διακονήσωνται
optative διακονησαίμην διακονήσαιο διακονήσαιτο διακονήσαισθον διακονησαίσθην διακονησαίμεθᾰ διακονήσαισθε διακονήσαιντο
imperative   διακόνησαι διακονησᾰ́σθω διακονήσᾰσθον διακονησᾰ́σθων   διακονήσᾰσθε διακονησᾰ́σθων
passive indicative ἐδιακονήθην ἐδιακονήθης ἐδιακονήθη ἐδιακονήθητον ἐδιακονηθήτην ἐδιακονήθημεν ἐδιακονήθητε ἐδιακονήθησᾰν
subjunctive διακονηθῶ διακονηθῇς διακονηθῇ διακονηθῆτον διακονηθῆτον διακονηθῶμεν διακονηθῆτε διακονηθῶσῐ(ν)
optative διακονηθείην διακονηθείης διακονηθείη διακονηθεῖτον,
διακονηθείητον 		διακονηθείτην,
διακονηθειήτην 		διακονηθεῖμεν,
διακονηθείημεν 		διακονηθεῖτε,
διακονηθείητε 		διακονηθεῖεν,
διακονηθείησᾰν
imperative   διακονήθητῐ διακονηθήτω διακονήθητον διακονηθήτων   διακονήθητε διακονηθέντων
active middle passive
infinitive διακονῆσαι διακονήσᾰσθαι διακονηθῆναι
participle m διακονήσᾱς διακονησᾰ́μενος διακονηθείς
f διακονήσᾱσᾰ διακονησᾰμένη διακονηθεῖσᾰ
n διακονῆσᾰν διακονησᾰ́μενον διακονηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Aorist: διηκόνησᾰ, διηκονησᾰ́μην, διηκονήθην
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative διηκόνησᾰ διηκόνησᾰς διηκόνησε(ν) διηκονήσᾰτον διηκονησᾰ́την διηκονήσᾰμεν διηκονήσᾰτε διηκόνησᾰν
subjunctive διακονήσω διακονήσῃς διακονήσῃ διακονήσητον διακονήσητον διακονήσωμεν διακονήσητε διακονήσωσῐ(ν)
optative διακονήσαιμῐ διακονήσειᾰς,
διακονήσαις 		διακονήσειε(ν),
διακονήσαι 		διακονήσαιτον διακονησαίτην διακονήσαιμεν διακονήσαιτε διακονήσειᾰν,
διακονήσαιεν
imperative   διακόνησον διακονησᾰ́τω διακονήσᾰτον διακονησᾰ́των   διακονήσᾰτε διακονησᾰ́ντων
middle indicative διηκονησᾰ́μην διηκονήσω διηκονήσᾰτο διηκονήσᾰσθον διηκονησᾰ́σθην διηκονησᾰ́μεθᾰ διηκονήσᾰσθε διηκονήσᾰντο
subjunctive διακονήσωμαι διακονήσῃ διακονήσηται διακονήσησθον διακονήσησθον διακονησώμεθᾰ διακονήσησθε διακονήσωνται
optative διακονησαίμην διακονήσαιο διακονήσαιτο διακονήσαισθον διακονησαίσθην διακονησαίμεθᾰ διακονήσαισθε διακονήσαιντο
imperative   διακόνησαι διακονησᾰ́σθω διακονήσᾰσθον διακονησᾰ́σθων   διακονήσᾰσθε διακονησᾰ́σθων
passive indicative διηκονήθην διηκονήθης διηκονήθη διηκονήθητον διηκονηθήτην διηκονήθημεν διηκονήθητε διηκονήθησᾰν
subjunctive διακονηθῶ διακονηθῇς διακονηθῇ διακονηθῆτον διακονηθῆτον διακονηθῶμεν διακονηθῆτε διακονηθῶσῐ(ν)
optative διακονηθείην διακονηθείης διακονηθείη διακονηθεῖτον,
διακονηθείητον 		διακονηθείτην,
διακονηθειήτην 		διακονηθεῖμεν,
διακονηθείημεν 		διακονηθεῖτε,
διακονηθείητε 		διακονηθεῖεν,
διακονηθείησᾰν
imperative   διακονήθητῐ διακονηθήτω διακονήθητον διακονηθήτων   διακονήθητε διακονηθέντων
active middle passive
infinitive διακονῆσαι διακονήσᾰσθαι διακονηθῆναι
participle m διακονήσᾱς διακονησᾰ́μενος διακονηθείς
f διακονήσᾱσᾰ διακονησᾰμένη διακονηθεῖσᾰ
n διακονῆσᾰν διακονησᾰ́μενον διακονηθέν
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.
   Perfect: δεδιηκόνηκᾰ, δεδιακόνημαι
number singular dual plural
first second third second third first second third
active indicative δεδιηκόνηκᾰ δεδιηκόνηκᾰς δεδιηκόνηκε(ν) δεδιηκονήκᾰτον δεδιηκονήκᾰτον δεδιηκονήκᾰμεν δεδιηκονήκᾰτε δεδιηκονήκᾱσῐ(ν)
subjunctive δεδιηκονήκω δεδιηκονήκῃς δεδιηκονήκῃ δεδιηκονήκητον δεδιηκονήκητον δεδιηκονήκωμεν δεδιηκονήκητε δεδιηκονήκωσῐ(ν)
optative δεδιηκονήκοιμῐ,
δεδιηκονηκοίην 		δεδιηκονήκοις,
δεδιηκονηκοίης 		δεδιηκονήκοι,
δεδιηκονηκοίη 		δεδιηκονήκοιτον δεδιηκονηκοίτην δεδιηκονήκοιμεν δεδιηκονήκοιτε δεδιηκονήκοιεν
imperative   δεδιηκόνηκε δεδιηκονηκέτω δεδιηκονήκετον δεδιηκονηκέτων   δεδιηκονήκετε δεδιηκονηκόντων
middle/
passive 		indicative δεδιακόνημαι δεδιακόνησαι δεδιακόνηται δεδιακόνησθον δεδιακόνησθον δεδιακονήμεθᾰ δεδιακόνησθε δεδιακόνηνται
subjunctive δεδιακονημένος ὦ δεδιακονημένος ᾖς δεδιακονημένος ᾖ δεδιακονημένω ἦτον δεδιακονημένω ἦτον δεδιακονημένοι ὦμεν δεδιακονημένοι ἦτε δεδιακονημένοι ὦσῐ(ν)
optative δεδιακονημένος εἴην δεδιακονημένος εἴης δεδιακονημένος εἴη δεδιακονημένω εἴητον/εἶτον δεδιακονημένω εἰήτην/εἴτην δεδιακονημένοι εἴημεν/εἶμεν δεδιακονημένοι εἴητε/εἶτε δεδιακονημένοι εἴησᾰν/εἶεν
imperative   δεδιακόνησο δεδιακονήσθω δεδιακόνησθον δεδιακονήσθων   δεδιακόνησθε δεδιακονήσθων
active middle/passive
infinitive δεδιηκονηκέναι δεδιακονῆσθαι
participle m δεδιηκονηκώς δεδιακονημένος
f δεδιηκονηκυῖᾰ δεδιακονημένη
n δεδιηκονηκός δεδιακονημένον
Notes:
This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

References[edit]

Retrieved from "https://en.wiktionary.org/w/index.php?title=διακονέω&oldid=67410095"