Geminus
Jump to navigation
Jump to search
See also: geminus
Latin[edit]
Etymology[edit]
From geminus (“twin”).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ˈɡe.mi.nus/, [ˈɡɛmɪnʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈd͡ʒe.mi.nus/, [ˈd͡ʒɛːminus]
Proper noun[edit]
Geminus m sg (genitive Geminī); second declension
- A Roman cognomen — famously held by:
- Gnaeus Servilius Geminus, a Roman consul
Declension[edit]
Second-declension noun, singular only.
Case | Singular |
---|---|
Nominative | Geminus |
Genitive | Geminī |
Dative | Geminō |
Accusative | Geminum |
Ablative | Geminō |
Vocative | Gemine |
References[edit]
- Geminus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.