bekaaid
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
From bekaaien.
Pronunciation[edit]
Adjective[edit]
bekaaid (comparative bekaaider, superlative bekaaidst)
- having come off badly, let down, disappointed, disadvantaged
- bad, poor
Inflection[edit]
Inflection of bekaaid | ||||
---|---|---|---|---|
uninflected | bekaaid | |||
inflected | bekaaide | |||
comparative | bekaaider | |||
positive | comparative | superlative | ||
predicative/adverbial | bekaaid | bekaaider | het bekaaidst het bekaaidste | |
indefinite | m./f. sing. | bekaaide | bekaaidere | bekaaidste |
n. sing. | bekaaid | bekaaider | bekaaidste | |
plural | bekaaide | bekaaidere | bekaaidste | |
definite | bekaaide | bekaaidere | bekaaidste | |
partitive | bekaaids | bekaaiders | — |