buitmaken
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
From buit (“spoil, booty”) + maken.
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
buitmaken
- (transitive) to acquire through force, to capture, to loot
Inflection[edit]
Inflection of buitmaken (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | buitmaken | |||
past singular | maakte buit | |||
past participle | buitgemaakt | |||
infinitive | buitmaken | |||
gerund | buitmaken n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | maak buit | maakte buit | buitmaak | buitmaakte |
2nd person sing. (jij) | maakt buit | maakte buit | buitmaakt | buitmaakte |
2nd person sing. (u) | maakt buit | maakte buit | buitmaakt | buitmaakte |
2nd person sing. (gij) | maakt buit | maakte buit | buitmaakt | buitmaakte |
3rd person singular | maakt buit | maakte buit | buitmaakt | buitmaakte |
plural | maken buit | maakten buit | buitmaken | buitmaakten |
subjunctive sing.1 | make buit | maakte buit | buitmake | buitmaakte |
subjunctive plur.1 | maken buit | maakten buit | buitmaken | buitmaakten |
imperative sing. | maak buit | |||
imperative plur.1 | maakt buit | |||
participles | buitmakend | buitgemaakt | ||
1) Archaic. |