consceleratus

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Perfect passive participle of cōnscelerō (dishonor).

Participle[edit]

cōnscelerātus (feminine cōnscelerāta, neuter cōnscelerātum, superlative cōnscelerātissimus); first/second-declension participle

  1. dishonored, having been dishonored
  2. (by extension) wicked, evil, depraved
  3. (substantive) a wicked person, villain

Declension[edit]

First/second-declension adjective.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cōnscelerātus cōnscelerāta cōnscelerātum cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerāta
Genitive cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerātī cōnscelerātōrum cōnscelerātārum cōnscelerātōrum
Dative cōnscelerātō cōnscelerātō cōnscelerātīs
Accusative cōnscelerātum cōnscelerātam cōnscelerātum cōnscelerātōs cōnscelerātās cōnscelerāta
Ablative cōnscelerātō cōnscelerātā cōnscelerātō cōnscelerātīs
Vocative cōnscelerāte cōnscelerāta cōnscelerātum cōnscelerātī cōnscelerātae cōnscelerāta

References[edit]

  • consceleratus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • consceleratus”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • consceleratus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • consceleratus in Ramminger, Johann (2016 July 16 (last accessed)) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700[1], pre-publication website, 2005-2016