drijten

Dutch

Etymology

From Middle Dutch driten, from Old Dutch *drītan, from Proto-West Germanic *drītan, from Proto-Germanic *drītaną.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdrɛi̯tə(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: drij‧ten
• Rhymes: -ɛi̯tən

Verb

drijten

1. (intransitive, obsolete) to defecate
   • 17th or 18th c., "Een Nieu Lied van Anjouw en sijn Groot-Vaer, hoe dat sy voor malkanders ziekte geen Remedie en kunne vinden", in Verzameling volks- en straatliedjes (collectie Nijhoff), page 404.

     Hy drijt in sijn Wiegje sijn luyers zijn nat, / hoe smart hem sijn sakje, hoe rood is sijn gat, / hy kreyt dat hy schut, / hy scheyt rut, tut, tut, / 't agter kasteeltje gaet prut prut prut prut.

     He craps in his crib, his nappies are wet, / how much does his sack hurt, how red is his arse, / he shrieks so he [?], / he [shits? + onomatopoeias?] / the back end goes goop goop goop goop.

Inflection

Inflection of drijten (strong class 1)
infinitive	drijten
past singular	dreet
past participle	gedreten
infinitive	drijten
gerund	drijten n
	present tense	past tense
1st person singular	drijt	dreet
2nd person sing. (jij)	drijt	dreet
2nd person sing. (u)	drijt	dreet
2nd person sing. (gij)	drijt	dreet
3rd person singular	drijt	dreet
plural	drijten	dreten
subjunctive sing.1	drijte	drete
subjunctive plur.1	drijten	dreten
imperative sing.	drijt
imperative plur.1	drijt
participles	drijtend	gedreten
1) Archaic.

Derived terms

• bedrijten