drijven

Dutch

Etymology

From Middle Dutch driven, from Old Dutch drīvan, from Proto-West Germanic *drīban, from Proto-Germanic *drībaną, from Proto-Indo-European *dʰreybʰ- (“to drive, push”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdrɛi̯və(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: drij‧ven
• Rhymes: -ɛi̯vən

Verb

drijven

1. (intransitive) to float
2. (transitive) to drive, to push (cattle e.g.)

Inflection

Inflection of drijven (strong class 1)
infinitive	drijven
past singular	dreef
past participle	gedreven
infinitive	drijven
gerund	drijven n
	present tense	past tense
1st person singular	drijf	dreef
2nd person sing. (jij)	drijft	dreef
2nd person sing. (u)	drijft	dreef
2nd person sing. (gij)	drijft	dreeft
3rd person singular	drijft	dreef
plural	drijven	dreven
subjunctive sing.1	drijve	dreve
subjunctive plur.1	drijven	dreven
imperative sing.	drijf
imperative plur.1	drijft
participles	drijvend	gedreven
1) Archaic.

Derived terms

• aandrijven
• afdrijven
• bedrijven
• bijeendrijven
• binnendrijven
• bovendrijven
• doordrijven
• drijfhout
• drijfijs
• drijfjacht
• drijfkaars
• drijfsijs
• drijfveer
• drijfvermogen
• drijfzand
• drijver
• handeldrijven
• indrijven
• langsdrijven
• meedrijven
• misdrijven
• omdrijven
• opdrijven
• overdrijven
• samendrijven
• terugdrijven
• toedrijven
• uitdrijven
• uiteendrijven
• verdrijven
• voorbijdrijven
• voortdrijven
• wegdrijven

 

Descendants

• Berbice Creole Dutch: drifu
• Negerhollands: driev
• → Papiamentu: drif, drief

Anagrams

• vrijden, vrijend