harður

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Faroese[edit]

Etymology[edit]

From Old Norse harðr, from Proto-Germanic *harduz, from Proto-Indo-European *kert-, *kret- (strong; powerful).

Adjective[edit]

harður m (feminine hørð, neuter hart)

  1. hard
  2. loud

Declension[edit]

harður a14
Singular (eintal) m (kallkyn) f (kvennkyn) n (hvørkikyn)
Nominative (hvørfall) harður hørð hart
Accusative (hvønnfall) harðan harða
Dative (hvørjumfall) hørðum harðari hørðum
Genitive (hvørsfall) (hars) (harðar) (hars)
Plural (fleirtal) m (kallkyn) f (kvennkyn) n (hvørkikyn)
Nominative (hvørfall) harðir harðar hørð
Accusative (hvønnfall) harðar
Dative (hvørjumfall) hørðum
Genitive (hvørsfall) (harða)
Weak adjectival inflection of harður
Singular (eintal) m f n
Nominative (hvørfall) harði harða harða
Accusative (hvønnfall) harða hørðu
Dative (hvørjumfall)
Genitive (hvørsfall)
Plural (fleirtal) m f n
Nominative (hvørfall) hørðu
Accusative (hvønnfall)
Dative (hvørjumfall)
Genitive (hvørsfall)


Antonyms[edit]

See also[edit]

Icelandic[edit]

Etymology[edit]

From Old Norse harðr, from Proto-Germanic *harduz, from Proto-Indo-European *kert-, *kret- (strong; powerful).

Pronunciation[edit]

Adjective[edit]

harður (comparative harðari, superlative harðastur)

  1. stringent, stiff, severe, rigorous, rigid, harsh, hard
  2. heavy-handed, hardheaded
  3. remorseless
  4. inclement

Inflection[edit]

Anagrams[edit]