insignior
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From insignis + -ior (suffix forming a comparative adjective).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /inˈsiɡ.ni.or/, [ĩːˈs̠ɪŋniɔr]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /inˈsiɲ.ɲi.or/, [inˈsiɲːior]
Adjective[edit]
īnsignior (neuter īnsignius); third declension
Declension[edit]
Third-declension comparative adjective.
Number | Singular | Plural | |||
---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masc./Fem. | Neuter | Masc./Fem. | Neuter | |
Nominative | īnsignior | īnsignius | īnsigniōrēs | īnsigniōra | |
Genitive | īnsigniōris | īnsigniōrum | |||
Dative | īnsigniōrī | īnsigniōribus | |||
Accusative | īnsigniōrem | īnsignius | īnsigniōrēs | īnsigniōra | |
Ablative | īnsigniōre | īnsigniōribus | |||
Vocative | īnsignior | īnsignius | īnsigniōrēs | īnsigniōra |
Verb[edit]
īnsignior
- first-person singular present passive indicative of īnsigniō: "I am distinguished"