irrumpo

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From in- (in, into) +‎ rumpō (I break).

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

irrumpō (present infinitive irrumpere, perfect active irrūpī, supine irruptum); third conjugation

  1. to intrude
  2. to storm, dash, or burst into
  3. to invade
    Synonyms: invādō, incurrō, impetō, oppugnō, aggredior, īnstō, excurrō, concurrō, occurrō, petō, accēdō, intrō, incēdō, adorior, adeō, opprimō, accurrō, arripiō, assiliō, inruō, appetō, invehō, incessō, lacessō
    Antonyms: repugnō, resistō, adversor, obversor, obstō, sistō
  4. to impose oneself
  5. to infringe; violate; interrupt, break or rush in or upon
    Synonyms: interrumpō, interveniō, dirimō, frangō, īnfringō, rumpō, violō, āvocō

Conjugation[edit]

   Conjugation of irrumpō (third conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present irrumpō irrumpis irrumpit irrumpimus irrumpitis irrumpunt
imperfect irrumpēbam irrumpēbās irrumpēbat irrumpēbāmus irrumpēbātis irrumpēbant
future irrumpam irrumpēs irrumpet irrumpēmus irrumpētis irrumpent
perfect irrūpī irrūpistī irrūpit irrūpimus irrūpistis irrūpērunt,
irrūpēre
pluperfect irrūperam irrūperās irrūperat irrūperāmus irrūperātis irrūperant
future perfect irrūperō irrūperis irrūperit irrūperimus irrūperitis irrūperint
passive present irrumpor irrumperis,
irrumpere
irrumpitur irrumpimur irrumpiminī irrumpuntur
imperfect irrumpēbar irrumpēbāris,
irrumpēbāre
irrumpēbātur irrumpēbāmur irrumpēbāminī irrumpēbantur
future irrumpar irrumpēris,
irrumpēre
irrumpētur irrumpēmur irrumpēminī irrumpentur
perfect irruptus + present active indicative of sum
pluperfect irruptus + imperfect active indicative of sum
future perfect irruptus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present irrumpam irrumpās irrumpat irrumpāmus irrumpātis irrumpant
imperfect irrumperem irrumperēs irrumperet irrumperēmus irrumperētis irrumperent
perfect irrūperim irrūperīs irrūperit irrūperīmus irrūperītis irrūperint
pluperfect irrūpissem irrūpissēs irrūpisset irrūpissēmus irrūpissētis irrūpissent
passive present irrumpar irrumpāris,
irrumpāre
irrumpātur irrumpāmur irrumpāminī irrumpantur
imperfect irrumperer irrumperēris,
irrumperēre
irrumperētur irrumperēmur irrumperēminī irrumperentur
perfect irruptus + present active subjunctive of sum
pluperfect irruptus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present irrumpe irrumpite
future irrumpitō irrumpitō irrumpitōte irrumpuntō
passive present irrumpere irrumpiminī
future irrumpitor irrumpitor irrumpuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives irrumpere irrūpisse irruptūrum esse irrumpī irruptum esse irruptum īrī
participles irrumpēns irruptūrus irruptus irrumpendus,
irrumpundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
irrumpendī irrumpendō irrumpendum irrumpendō irruptum irruptū

Related terms[edit]

Descendants[edit]

References[edit]

  • irrumpo”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • irrumpo in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
  • Carl Meißner, Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book[1], London: Macmillan and Co.
    • to break into the town: in oppidum irrumpere

Spanish[edit]

Verb[edit]

irrumpo

  1. first-person singular present indicative of irrumpir