legisperitus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
Noun formed from lex (“law”) + perītus (“skilled”).
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /leː.ɡis.peˈriː.tus/, [ɫ̪eːɡɪs̠pɛˈriːt̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /le.d͡ʒis.peˈri.tus/, [led͡ʒispeˈriːt̪us]
Noun[edit]
lēgisperītus m (genitive lēgisperītī); second declension
Declension[edit]
Second-declension noun.
Case | Singular | Plural |
---|---|---|
Nominative | lēgisperītus | lēgisperītī |
Genitive | lēgisperītī | lēgisperītōrum |
Dative | lēgisperītō | lēgisperītīs |
Accusative | lēgisperītum | lēgisperītōs |
Ablative | lēgisperītō | lēgisperītīs |
Vocative | lēgisperīte | lēgisperītī |
References[edit]
- “legisperitus”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- legisperitus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.