munita

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Finnish[edit]

Verb[edit]

munita

  1. present passive indicative connegative of munia

Verb[edit]

munita

  1. inflection of munittaa:
    1. present active indicative connegative
    2. second-person singular present imperative
    3. second-person singular present active imperative connegative

Anagrams[edit]

Ingrian[edit]

Etymology 1[edit]

From muna (egg) +‎ -ita.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

munita

  1. (intransitive, folk poetic) to lay eggs
Conjugation[edit]
Conjugation of munita (type 13/valita, no gradation)
Indikativa
Preesens Perfekta
positive negative positive negative
1st singular munitsen en munitse 1st singular oon munint, oon muninut en oo munint, en oo muninut
2nd singular munitset et munitse 2nd singular oot munint, oot muninut et oo munint, et oo muninut
3rd singular munitsoo ei munitse 3rd singular ono munint, ono muninut ei oo munint, ei oo muninut
1st plural munitsemma emmä munitse 1st plural oomma munineet emmä oo munineet
2nd plural munitsetta että munitse 2nd plural ootta munineet että oo munineet
3rd plural munitsoot1), munitsevat2), munitaa evät munitse, ei munita 3rd plural ovat munineet evät oo munineet, ei oo munittu
impersonal munitaa ei munita impersonal ono munittu ei oo munittu
Imperfekta Pluskvamperfekta
positive negative positive negative
1st singular munitsin en munint, en muninut 1st singular olin munint, olin muninut en olt munint, en olt muninut
2nd singular munitsit et munint, et muninut 2nd singular olit munint, olit muninut et olt munint, et olt muninut
3rd singular munitsi ei munint, ei muninut 3rd singular oli munint, oli muninut ei olt munint, ei olt muninut
1st plural munitsimma emmä munineet 1st plural olimma munineet emmä olleet munineet
2nd plural munitsitta että munineet 2nd plural olitta munineet että olleet munineet
3rd plural munitsiit1), munitsivat2), munittii evät munineet, ei munittu 3rd plural olivat munineet evät olleet munineet, ei olt munittu
impersonal munittii ei munittu impersonal oli munittu ei olt munittu
Konditsionala
Preesens Perfekta
positive negative positive negative
1st singular munitsisin en munitsis 1st singular olisin munint, olisin muninut en olis munint, en olis muninut
2nd singular munitsisit, munitsiist1) et munitsis 2nd singular olisit munint, olisit muninut et olis munint, et olis muninut
3rd singular munitsis ei munitsis 3rd singular olis munint, olis muninut ei olis munint, ei olis muninut
1st plural munitsisimma emmä munitsis 1st plural olisimma munineet emmä olis munineet
2nd plural munitsisitta että munitsis 2nd plural olisitta munineet että olis munineet
3rd plural munitsisiit1), munitsisivat2), munittais evät munitsis, ei munittais 3rd plural olisivat munineet evät olis munineet, ei olis munittu
impersonal munittais ei munittais impersonal olis munittu ei olis munittu
Imperativa
Preesens Perfekta
positive negative positive negative
1st singular 1st singular
2nd singular munitse elä munitse 2nd singular oo munint, oo muninut elä oo munint, elä oo muninut
3rd singular munitkoo elköö munitko 3rd singular olkoo munint, olkoo muninut elköö olko munint, elköö olko muninut
1st plural 1st plural
2nd plural munitkaa elkää munitko 2nd plural olkaa munineet elkää olko munineet
3rd plural munitkoot elkööt munitko, elköö munittako 3rd plural olkoot munineet elkööt olko munineet, elköö olko munittu
impersonal munittakkoo elköö munittako impersonal olkoo munittu elköö olko munittu
Potentsiala
Preesens
positive negative
1st singular muninnen en muninne
2nd singular muninnet et muninne
3rd singular muninnoo ei muninne
1st plural muninnemma emmä muninne
2nd plural muninnetta että muninne
3rd plural muninnoot evät muninne, ei munittane
impersonal munittannoo ei munittane
Nominal forms
Infinitivat Partisipat
active passive
1st munita present munitseva munittava
2nd inessive munitees past munint, muninut munittu
instructive muniten 1) Chiefly in the Soikkola dialect.
2) Chiefly in the Ala-Laukaa dialect.
*) For the imperative, the 2nd plural (munitkaa) may be used for the 3rd person as well.
**) The interrogative is formed by adding the suffix -k (-ka?/-kä?) to the indicative
***) The deliberative is formed by adding the suffix -k (-ka?/-kä?) or -kse to either the indicative or the potential
****) In folk poetry, a long first infinitive can be formed by adding the suffix -kse-, followed by possessive suffixes, to the first infinitive. Note that sometimes gemination may be undone by this addition.
3rd illative munitsommaa
inessive munitsomas
elative munitsomast
abessive munitsomata
4th nominative munitsomiin
partitive munitsomista, munitsomist
Synonyms[edit]

Etymology 2[edit]

See the etymology of the corresponding lemma form.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

munita

  1. inflection of munittaa:
    1. present indicative connegative
    2. second-person singular imperative
    3. second-person singular imperative connegative

Italian[edit]

Adjective[edit]

munita f sg

  1. feminine singular of munito

Participle[edit]

munita f sg

  1. feminine singular of munito

Anagrams[edit]

Latin[edit]

Participle[edit]

mūnīta

  1. inflection of mūnītus:
    1. nominative/vocative feminine singular
    2. nominative/accusative/vocative neuter plural

Participle[edit]

mūnītā

  1. ablative feminine singular of mūnītus

Maltese[edit]

Etymology[edit]

Borrowed from Sicilian munita.

Pronunciation[edit]

Noun[edit]

munita f (plural muniti)

  1. coin

Related terms[edit]

Sicilian[edit]

Etymology[edit]

From Latin monēta. Compare Italian moneta, Spanish moneda.

Pronunciation[edit]

  • IPA(key): /muˈnita/
  • Hyphenation: mu‧nì‧ta

Noun[edit]

munita f (plural muniti)

  1. coin
  2. currency

Related terms[edit]