sol·licitar
Jump to navigation
Jump to search
Catalan[edit]
Etymology[edit]
Borrowed from Latin sollicitāre. First attested in the 14th century.[1]
Pronunciation[edit]
- IPA(key): (Central) [sul.li.siˈta]
- IPA(key): (Balearic) [sol.li.siˈta]
- IPA(key): (Valencian) [sol.li.siˈtaɾ]
- Rhymes: -a(ɾ)
Verb[edit]
sol·licitar (first-person singular present sol·licito, first-person singular preterite sol·licití, past participle sol·licitat)
Conjugation[edit]
Conjugation of sol·licitar (first conjugation)
Related terms[edit]
References[edit]
- ^ “sol·licitar”, in Gran Diccionari de la Llengua Catalana, Grup Enciclopèdia Catalana, 2024
Further reading[edit]
- “sol·licitar” in Diccionari de la llengua catalana, segona edició, Institut d’Estudis Catalans.
- “sol·licitar” in Diccionari normatiu valencià, Acadèmia Valenciana de la Llengua.
- “sol·licitar” in Diccionari català-valencià-balear, Antoni Maria Alcover and Francesc de Borja Moll, 1962.