κελεύω

Ancient Greek

Etymology

Uncertain. Beekes notes that, if it derives from κέλομαι (kélomai, “to urge, exhort”), the -ευ- 'remains unexplained', and compares it to the -ευ- found in κέλευθος (kéleuthos, “road”) and τελευτή (teleutḗ, “end; tip”).
This etymology is incomplete. You can help Wiktionary by elaborating on the origins of this term. what does beekes mean here? isn't this just the suffix -εύω [for which we have an entry]

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ke.lěu̯.ɔː/ → /ceˈle.βo/ → /ceˈle.vo/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ke.lěu̯.ɔː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /keˈle.wo/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ceˈle.βo/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ceˈle.vo/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ceˈle.vo/

Verb

κελεύω • (keleúō)

1. to urge, bid, exhort
2. to command, order

Usage notes

The person being urged or commanded generally takes the accusative (and sometimes the dative), and the action being requested takes the infinitive.

Inflection

   Present: κελεύω, κελεύομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κελεύω	κελεύεις	κελεύει	κελεύετον	κελεύετον	κελεύομεν	κελεύετε	κελεύουσῐ(ν)
	subjunctive	κελεύω	κελεύῃς	κελεύῃ	κελεύητον	κελεύητον	κελεύωμεν	κελεύητε	κελεύωσῐ(ν)
	optative	κελεύοιμῐ	κελεύοις	κελεύοι	κελεύοιτον	κελευοίτην	κελεύοιμεν	κελεύοιτε	κελεύοιεν
	imperative		κέλευε	κελευέτω	κελεύετον	κελευέτων		κελεύετε	κελευόντων
middle/ passive	indicative	κελεύομαι	κελεύῃ, κελεύει	κελεύεται	κελεύεσθον	κελεύεσθον	κελευόμεθᾰ	κελεύεσθε	κελεύονται
	subjunctive	κελεύωμαι	κελεύῃ	κελεύηται	κελεύησθον	κελεύησθον	κελευώμεθᾰ	κελεύησθε	κελεύωνται
	optative	κελευοίμην	κελεύοιο	κελεύοιτο	κελεύοισθον	κελευοίσθην	κελευοίμεθᾰ	κελεύοισθε	κελεύοιντο
	imperative		κελεύου	κελευέσθω	κελεύεσθον	κελευέσθων		κελεύεσθε	κελευέσθων
		active				middle/passive
infinitive		κελεύειν				κελεύεσθαι
participle	m	κελεύων				κελευόμενος
	f	κελεύουσᾰ				κελευομένη
	n	κελεῦον				κελευόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἐκέλευον, ἐκελευόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκέλευον	ἐκέλευες	ἐκέλευε(ν)	ἐκελεύετον	ἐκελευέτην	ἐκελεύομεν	ἐκελεύετε	ἐκέλευον
middle/ passive	indicative	ἐκελευόμην	ἐκελεύου	ἐκελεύετο	ἐκελεύεσθον	ἐκελευέσθην	ἐκελευόμεθᾰ	ἐκελεύεσθε	ἐκελεύοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: κέλευον, κελευόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κέλευον	κέλευες	κέλευε(ν)	κελεύετον	κελευέτην	κελεύομεν	κελεύετε	κέλευον
middle/ passive	indicative	κελευόμην	κελεύου	κελεύετο	κελεύεσθον	κελευέσθην	κελευόμε(σ)θᾰ	κελεύεσθε	κελεύοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: κελεύσω, κελεύσομαι, κελευσθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κελεύσω	κελεύσεις	κελεύσει	κελεύσετον	κελεύσετον	κελεύσομεν	κελεύσετε	κελεύσουσῐ(ν)
	optative	κελεύσοιμῐ	κελεύσοις	κελεύσοι	κελεύσοιτον	κελευσοίτην	κελεύσοιμεν	κελεύσοιτε	κελεύσοιεν
middle	indicative	κελεύσομαι	κελεύσῃ, κελεύσει	κελεύσεται	κελεύσεσθον	κελεύσεσθον	κελευσόμεθᾰ	κελεύσεσθε	κελεύσονται
	optative	κελευσοίμην	κελεύσοιο	κελεύσοιτο	κελεύσοισθον	κελευσοίσθην	κελευσοίμεθᾰ	κελεύσοισθε	κελεύσοιντο
passive	indicative	κελευσθήσομαι	κελευσθήσῃ	κελευσθήσεται	κελευσθήσεσθον	κελευσθήσεσθον	κελευσθησόμεθᾰ	κελευσθήσεσθε	κελευσθήσονται
	optative	κελευσθησοίμην	κελευσθήσοιο	κελευσθήσοιτο	κελευσθήσοισθον	κελευσθησοίσθην	κελευσθησοίμεθᾰ	κελευσθήσοισθε	κελευσθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		κελεύσειν			κελεύσεσθαι		κελευσθήσεσθαι
participle	m	κελεύσων			κελευσόμενος		κελευσθησόμενος
	f	κελεύσουσᾰ			κελευσομένη		κελευσθησομένη
	n	κελεῦσον			κελευσόμενον		κελευσθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἐκέλευσᾰ, ἐκελευσᾰ́μην, ἐκελεύσθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκέλευσᾰ	ἐκέλευσᾰς	ἐκέλευσε(ν)	ἐκελεύσᾰτον	ἐκελευσᾰ́την	ἐκελεύσᾰμεν	ἐκελεύσᾰτε	ἐκέλευσᾰν
	subjunctive	κελεύσω	κελεύσῃς	κελεύσῃ	κελεύσητον	κελεύσητον	κελεύσωμεν	κελεύσητε	κελεύσωσῐ(ν)
	optative	κελεύσαιμῐ	κελεύσειᾰς, κελεύσαις	κελεύσειε(ν), κελεύσαι	κελεύσαιτον	κελευσαίτην	κελεύσαιμεν	κελεύσαιτε	κελεύσειᾰν, κελεύσαιεν
	imperative		κέλευσον	κελευσᾰ́τω	κελεύσᾰτον	κελευσᾰ́των		κελεύσᾰτε	κελευσᾰ́ντων
middle	indicative	ἐκελευσᾰ́μην	ἐκελεύσω	ἐκελεύσᾰτο	ἐκελεύσᾰσθον	ἐκελευσᾰ́σθην	ἐκελευσᾰ́μεθᾰ	ἐκελεύσᾰσθε	ἐκελεύσᾰντο
	subjunctive	κελεύσωμαι	κελεύσῃ	κελεύσηται	κελεύσησθον	κελεύσησθον	κελευσώμεθᾰ	κελεύσησθε	κελεύσωνται
	optative	κελευσαίμην	κελεύσαιο	κελεύσαιτο	κελεύσαισθον	κελευσαίσθην	κελευσαίμεθᾰ	κελεύσαισθε	κελεύσαιντο
	imperative		κέλευσαι	κελευσᾰ́σθω	κελεύσᾰσθον	κελευσᾰ́σθων		κελεύσᾰσθε	κελευσᾰ́σθων
passive	indicative	ἐκελεύσθην	ἐκελεύσθης	ἐκελεύσθη	ἐκελεύσθητον	ἐκελευσθήτην	ἐκελεύσθημεν	ἐκελεύσθητε	ἐκελεύσθησᾰν
	subjunctive	κελευσθῶ	κελευσθῇς	κελευσθῇ	κελευσθῆτον	κελευσθῆτον	κελευσθῶμεν	κελευσθῆτε	κελευσθῶσῐ(ν)
	optative	κελευσθείην	κελευσθείης	κελευσθείη	κελευσθεῖτον, κελευσθείητον	κελευσθείτην, κελευσθειήτην	κελευσθεῖμεν, κελευσθείημεν	κελευσθεῖτε, κελευσθείητε	κελευσθεῖεν, κελευσθείησᾰν
	imperative		κελεύσθητῐ	κελευσθήτω	κελεύσθητον	κελευσθήτων		κελεύσθητε	κελευσθέντων
		active			middle		passive
infinitive		κελεῦσαι			κελεύσᾰσθαι		κελευσθῆναι
participle	m	κελεύσᾱς			κελευσᾰ́μενος		κελευσθείς
	f	κελεύσᾱσᾰ			κελευσᾰμένη		κελευσθεῖσᾰ
	n	κελεῦσᾰν			κελευσᾰ́μενον		κελευσθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: κέλευσᾰ, κελευσᾰ́μην, κελεύσθην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κέλευσᾰ	κέλευσᾰς	κέλευσε(ν)	κελεύσᾰτον	κελευσᾰ́την	κελεύσᾰμεν	κελεύσᾰτε	κέλευσᾰν
middle	indicative	κελευσᾰ́μην	κελεύσᾰο	κελεύσᾰτο	κελεύσᾰσθον	κελευσᾰ́σθην	κελευσᾰ́με(σ)θᾰ	κελεύσᾰσθε	κελεύσᾰντο
passive	indicative	κελεύσθην	κελεύσθης	κελεύσθη	κελεύσθητον	κελευσθήτην	κελεύσθημεν	κελεύσθητε	κελεύσθησᾰν, κέλευσθεν
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: κεκέλευκᾰ, κεκέλευμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	κεκέλευκᾰ	κεκέλευκᾰς	κεκέλευκε(ν)	κεκελεύκᾰτον	κεκελεύκᾰτον	κεκελεύκᾰμεν	κεκελεύκᾰτε	κεκελεύκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	κεκελεύκω	κεκελεύκῃς	κεκελεύκῃ	κεκελεύκητον	κεκελεύκητον	κεκελεύκωμεν	κεκελεύκητε	κεκελεύκωσῐ(ν)
	optative	κεκελεύκοιμῐ, κεκελευκοίην	κεκελεύκοις, κεκελευκοίης	κεκελεύκοι, κεκελευκοίη	κεκελεύκοιτον	κεκελευκοίτην	κεκελεύκοιμεν	κεκελεύκοιτε	κεκελεύκοιεν
	imperative		κεκέλευκε	κεκελευκέτω	κεκελεύκετον	κεκελευκέτων		κεκελεύκετε	κεκελευκόντων
middle/ passive	indicative	κεκέλευμαι	κεκέλευσαι	κεκέλευται	κεκέλευσθον	κεκέλευσθον	κεκελεύμεθᾰ	κεκέλευσθε	κεκέλευνται
	subjunctive	κεκελευμένος ὦ	κεκελευμένος ᾖς	κεκελευμένος ᾖ	κεκελευμένω ἦτον	κεκελευμένω ἦτον	κεκελευμένοι ὦμεν	κεκελευμένοι ἦτε	κεκελευμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	κεκελευμένος εἴην	κεκελευμένος εἴης	κεκελευμένος εἴη	κεκελευμένω εἴητον/εἶτον	κεκελευμένω εἰήτην/εἴτην	κεκελευμένοι εἴημεν/εἶμεν	κεκελευμένοι εἴητε/εἶτε	κεκελευμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		κεκέλευσο	κεκελεύσθω	κεκέλευσθον	κεκελεύσθων		κεκέλευσθε	κεκελεύσθων
		active				middle/passive
infinitive		κεκελευκέναι				κεκελεῦσθαι
participle	m	κεκελευκώς				κεκελευμένος
	f	κεκελευκυῖᾰ				κεκελευμένη
	n	κεκελευκός				κεκελευμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Pluperfect: ἐκεκελεύκειν, ἐκεκελεύμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἐκεκελεύκειν, ἐκεκελεύκη	ἐκεκελεύκεις, ἐκεκελεύκης	ἐκεκελεύκει(ν)	ἐκεκελεύκετον	ἐκεκελευκέτην	ἐκεκελεύκεμεν	ἐκεκελεύκετε	ἐκεκελεύκεσᾰν
middle/ passive	indicative	ἐκεκελεύμην	ἐκεκέλευσο	ἐκεκέλευτο	ἐκεκέλευσθον	ἐκεκελεύσθην	ἐκεκελεύμεθᾰ	ἐκεκέλευσθε	ἐκεκέλευντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ἀντικελεύω (antikeleúō)
• διακελεύομαι (diakeleúomai)
• ἐγκελεύω (enkeleúō)
• ἐπικελεύω (epikeleúō)
• κατακελεύω (katakeleúō)
• Κελεός (Keleós)
• κέλευσις (kéleusis)
• κελευσκή (keleuskḗ)
• κέλευσμα (kéleusma)
• κελευσματικῶς (keleusmatikôs)
• κελευσμός (keleusmós)
• κελευσμοσύνη (keleusmosúnē)
• κελευστέον (keleustéon)
• κελευστής (keleustḗs)
• κελευστικός (keleustikós)
• κελευστός (keleustós)
• κέλευστρα (kéleustra)
• κελεύστωρ (keleústōr)
• κελευτιάω (keleutiáō)
• παρακελεύομαι (parakeleúomai)
• προκελεύω (prokeleúō)
• συγκελεύω (sunkeleúō)
• ὑποκελεύω (hupokeleúō)

 

Further reading

• “κελεύω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “κελεύω”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• “κελεύω”, in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• κελεύω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek–English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• κελεύω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• “κελεύω”, in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• G2753 in Strong, James (1979) Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible