στάτωρ

Ancient Greek

Etymology

From Latin stator.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /stá.tɔːr/ → /ˈsta.tor/ → /ˈsta.tor/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /stá.tɔːr/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ˈsta.tor/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ˈsta.tor/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ˈsta.tor/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ˈsta.tor/

Noun

στάτωρ • (státōr) m (genitive στάτορος); third declension

1. stator, usher in a law court

Inflection

Third declension of ὁ στάτωρ; τοῦ στάτορος (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ὁ στάτωρ ho státōr	τὼ στάτορε tṑ státore	οἱ στάτορες hoi státores
Genitive	τοῦ στάτορος toû státoros	τοῖν στατόροιν toîn statóroin	τῶν στατόρων tôn statórōn
Dative	τῷ στάτορῐ tôi státori	τοῖν στατόροιν toîn statóroin	τοῖς στάτορσῐ / στάτορσῐν toîs státorsi(n)
Accusative	τὸν στάτορᾰ tòn státora	τὼ στάτορε tṑ státore	τοὺς στάτορᾰς toùs státoras
Vocative	στάτορ státor	στάτορε státore	στάτορες státores
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

References

• “στάτωρ”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στάτωρ in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette