δίκαιος

Ancient Greek

Etymology

From δίκη ‎(díkē, “custom, right”) +‎ -ιος ‎(-ios, adjective suffix).

Pronunciation

 

• IPA: /dí.ka͜i.os/ → /ˈði.kɛ.os/ → /ˈði.ce.os/

• 5th BC Attic: IPA: /dí.ka͜i.os/ ambiguous vowel ί at 2
• 1st BC Egyptian: IPA: /ˈdi.kɛ.os/
• 4th AD Koine: IPA: /ˈði.kɛ.os/
• 10th AD Byzantine: IPA: /ˈði.ce.os/
• 15th AD Constantinopolitan: IPA: /ˈði.ce.os/

Adjective

δίκαιος • ‎(díkaios) m ‎(feminine δικαία, neuter δίκαιον); first/second declension

1. observant of custom, orderly, civilized
2. righteous
3. equal, even, balanced
4. exact, specific
5. lawful, just, right
6. fitting, normal
7. real, genuine

Inflection

Declension of δίκαιος; δικαίᾱ; δίκαιον

Number	Singular				Dual				Plural
Case/Gender	Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative	δίκαιος	δικαίᾱ	δίκαιον		δικαίω	δικαίᾱ	δικαίω		δίκαιοι	δικαῖαι	δίκαιᾰ
Genitive	δικαίου	δικαίᾱς	δικαίου		δικαίοιν	δικαίαιν	δικαίοιν		δικαίων	δικαιῶν	δικαίων
Dative	δικαίῳ	δικαίᾳ	δικαίῳ		δικαίοιν	δικαίαιν	δικαίοιν		δικαίοις	δικαίαις	δικαίοις
Accusative	δίκαιον	δικαίᾱν	δίκαιον		δικαίω	δικαίᾱ	δικαίω		δικαίους	δικαίᾱς	δίκαιᾰ
Vocative	δίκαιε	δικαίᾱ	δίκαιον		δικαίω	δικαίᾱ	δικαίω		δίκαιοι	δικαῖαι	δίκαιᾰ
Derived forms	Adverb				Comparative				Superlative
	δικαίως				δικαιότερος				δικαιότᾰτος
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• δῐκαιοσύνη ‎(dikaiosúnē)

Descendants

• Greek: δίκαιος ‎(díkaios, “fair, just”)

References

• δίκαιος in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• δίκαιος in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• δίκαιος in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• «δίκαιος» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Bauer, Walter et al. (2001) A Greek-English Lexicon of the New Testament and Other Early Christian Literature, Third edition, Chicago: University of Chicago Press
• «δίκαιος» in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• «δίκαιος» in the Diccionario Griego–Español en línea (© 2006–2016)
• δίκαιος in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter
• “G1342”, in Strong’s Exhaustive Concordance to the Bible, 1979
• Woodhouse, S. C. (1910) English-Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • commendable idem, page 147.
  • deserved idem, page 215.
  • due idem, page 255.
  • entitle idem, page 278.
  • equitable idem, page 280.
  • fair idem, page 302.
  • honest idem, page 404.
  • impartial idem, page 419.
  • just idem, page 466.
  • laudable idem, page 478.
  • lawful idem, page 479.
  • merited idem, page 526.
  • moral idem, page 540.
  • right idem, page 714.
  • righteous idem, page 715.
  • unbiassed idem, page 908.
  • unprejudiced idem, page 927.
  • worthy idem, page 991.

---

Greek

Etymology

From Ancient Greek δίκαιος ‎(díkaios, “right, just, honest”)

Adjective

δίκαιος • ‎(díkaios) m ‎(feminine δίκαιη, neuter δίκαιο)

1. just (of a legal process or judgement)
2. equitable, fair

Declension

positive forms of δίκαιος

number  case / gender	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δίκαιος	δίκαιη	δίκαιο	δίκαιοι	δίκαιες	δίκαια
genitive	δίκαιου	δίκαιης	δίκαιου	δίκαιων	δίκαιων	δίκαιων
accusative	δίκαιο	δίκαιη	δίκαιο	δίκαιους	δίκαιες	δίκαια
vocative	δίκαιε	δίκαιη	δίκαιο	δίκαιοι	δίκαιες	δίκαια
derivations	comparative: πιο + positive forms (e.g. πιο δίκαιος, etc.) relative superlative: definite article + πιο + positive forms (e.g. ο πιο δίκαιος, etc.)

degrees of comparison by suffixation

comparative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δικαιότερος	δικαιότερη	δικαιότερο	δικαιότεροι	δικαιότερες	δικαιότερα
genitive	δικαιότερου	δικαιότερης	δικαιότερου	δικαιότερων	δικαιότερων	δικαιότερων
accusative	δικαιότερο	δικαιότερη	δικαιότερο	δικαιότερους	δικαιότερες	δικαιότερα
vocative	δικαιότερε	δικαιότερη	δικαιότερο	δικαιότεροι	δικαιότερες	δικαιότερα
derivations	relative superlative: ο + comparative forms (eg "ο δικαιότερος", etc)
absolute superlative	singular			plural
	masculine	feminine	neuter	masculine	feminine	neuter
nominative	δικαιότατος	δικαιότατη	δικαιότατο	δικαιότατοι	δικαιότατες	δικαιότατα
genitive	δικαιότατου	δικαιότατης	δικαιότατου	δικαιότατων	δικαιότατων	δικαιότατων
accusative	δικαιότατο	δικαιότατη	δικαιότατο	δικαιότατους	δικαιότατες	δικαιότατα
vocative	δικαιότατε	δικαιότατη	δικαιότατο	δικαιότατοι	δικαιότατες	δικαιότατα

Related terms

• δίκαιο n ‎(díkaio, “law”)
• δίκαια ‎(díkaia, “fairly, justly”)
• δικαίως ‎(dikaíos, “fairly, justly”)
• and see: δίκη f ‎(díki, “trial”)