μάντις

Ancient Greek

Etymology

From μαίνομαι (mainomai, “I am mad, raving”).

Pronunciation

• (5th BC Attic): IPA: /mántis/

• (1st BC Egyptian): IPA: /mántis/

• (4th AD Koine): IPA: /mántis/

• (10th AD Byzantine): IPA: /mántis/

• (15th AD Constantinopolitan): IPA: /má̃dis/

Noun

μάντις • (mantis) (genitive μάντεως) m, third declension

1. seer, prophet, soothsayer
2. mantis

Inflection

Third declension of μάντῐς, μάντεως

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	μάντῐς	μάντει	μάντεις
Genitive	μάντεως	μαντέοιν	μάντεων
Dative	μάντει	μαντέοιν	μάντεσῐ(ν)
Accusative	μάντῐν	μάντει	μάντεις
Vocative	μάντῐ	μάντει	μάντεις

Third declension of μάντῐς, μάντιος (Ionic, Epic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	μάντῐς	μάντιε	μάντιες
Genitive	μάντιος	μαντίοιν	μαντίων
Dative	μάντῑ, μάντει	μαντίοιν	μάντῐσῐ(ν), μαντίεσῐ(ν), μάντεσῐ(ν)
Accusative	μάντῐν	μάντιε	μάντῑς, μάντιᾰς
Vocative	μάντῐ	μάντιε	μάντιες

References

• LSJ