παράλυσις

Ancient Greek

Etymology

From παραλύω (paralúō) +‎ -σις (-sis).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pa.rá.ly.sis/ → /paˈra.ly.sis/ → /paˈra.li.sis/

• (5^th BC Attic) IPA^(key): /pa.rá.ly.sis/
• (1^st BC Egyptian) IPA^(key): /paˈra.ly.sis/
• (4^th AD Koine) IPA^(key): /paˈra.ly.sis/
• (10^th AD Byzantine) IPA^(key): /paˈra.ly.sis/
• (15^th AD Constantinopolitan) IPA^(key): /paˈra.li.sis/

Noun

παράλυσις • (parálusis) f (genitive παραλύσεως); third declension

1. paralysis

Inflection

Third declension of ἡ πᾰρᾰ́λῠσῐς; τῆς πᾰρᾰλῠ́σεως (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ πᾰρᾰ́λῠσῐς hē parálusis	τὼ πᾰρᾰλῠ́σει / πᾰρᾰλῠ́σεε tṑ paralúsei / paralúsee	αἱ πᾰρᾰλῠ́σεις / πᾰρᾰ́λῠσεες hai paralúseis / parálusees
Genitive	τῆς πᾰρᾰλῠ́σεως tês paralúseōs	τοῖν πᾰρᾰλῠσέοιν toîn paraluséoin	τῶν πᾰρᾰλῠ́σεων tôn paralúseōn
Dative	τῇ πᾰρᾰλῠ́σει / πᾰρᾰλῠ́σεῐ̈ têi paralúsei / paralúseï	τοῖν πᾰρᾰλῠσέοιν toîn paraluséoin	ταῖς πᾰρᾰλῠ́σεσῐ(ν) taîs paralúsesi(n)
Accusative	τὴν πᾰρᾰ́λῠσῐν tḕn parálusin	τὼ πᾰρᾰλῠ́σει / πᾰρᾰλῠ́σεε tṑ paralúsei / paralúsee	τᾱ̀ς πᾰρᾰλῠ́σεις tā̀s paralúseis
Vocative	πᾰρᾰ́λῠσῐ parálusi	πᾰρᾰλῠ́σει / πᾰρᾰλῠ́σεε paralúsei / paralúsee	πᾰρᾰλῠ́σεις / πᾰρᾰ́λῠσεες paralúseis / parálusees
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Descendants

• English: paralysis
• Greek: παράλυση (parálysi)

References

• παράλυσις in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• παράλυσις in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• «παράλυσις» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette