πλάνης

Ancient Greek

Etymology

From πλανάω ‎(planáō, “I wander”).

Pronunciation

 

• IPA: /plá.nɛːs/ → /ˈpla.nis/ → /ˈpla.nis/

• 5th BC Attic: IPA: /plá.nɛːs/
• 1st BC Egyptian: IPA: /ˈpla.nes/
• 4th AD Koine: IPA: /ˈpla.nis/
• 10th AD Byzantine: IPA: /ˈpla.nis/
• 15th AD Constantinopolitan: IPA: /ˈpla.nis/

Noun

πλάνης • ‎(plánēs) m ‎(genitive πλάνητος); third declension

1. wanderer, roamer, vagabond
2. planet
3. fever which comes in irregular fits

Inflection

Third declension of πλάνης, πλάνητος

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	πλάνης	πλάνητε	πλάνητες
Genitive	πλάνητος	πλανήτοιν	πλανήτων
Dative	πλάνητῐ	πλανήτοιν	πλάνησῐ(ν)
Accusative	πλάνητᾰ	πλάνητε	πλάνητᾰς
Vocative	πλάνη	πλάνητε	πλάνητες
Dialectal forms:
Notes:

Synonyms

• (planet): πλάνης ἀστήρ ‎(plánēs astḗr)
• (wanderer, planet): πλανήτης ‎(planḗtēs)

Related terms

• ἀπλανής ‎(aplanḗs)

References

• πλάνης in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• πλάνης in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• «πλάνης» in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• Woodhouse, S. C. (1910) English-Greek Dictionary: A Vocabulary of the Attic Language^[1], London: Routledge & Kegan Paul Limited.
  • pilgrim idem, page 613.
  • rover idem, page 723.
  • vagabond idem, page 942.
  • vagrant idem, page 942.
  • waif idem, page 959.
  • wanderer idem, page 961.

---

Greek

Noun

πλάνης • ‎(plánis) f

1. Genitive singular form of πλάνη ‎(pláni).