χαρτομάντης
Jump to navigation
Jump to search
Greek[edit]
Etymology[edit]
χαρτο- (charto-, “card; paper”) + μάντης (mántis, “diviner, clairvoyant”). First attested 1886[1] in Katharevousa χαρτομάντις.
Pronunciation[edit]
Noun[edit]
χαρτομάντης • (chartomántis) m (plural χαρτομάντες, feminine χαρτομάντισσα)
- (male) cartomancer (fortune teller who uses playing cards)
Declension[edit]
declension of χαρτομάντης
| case \ number | singular | plural |
|---|---|---|
| nominative | χαρτομάντης • | χαρτομάντες • |
| genitive | χαρτομάντη • | χαρτομαντών • |
| accusative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
| vocative | χαρτομάντη • | χαρτομάντες • |
Related terms[edit]
- χαρτομαντεία f (chartomanteía, “cartomancy”)
See also[edit]
- χαρτορίχτρα f (chartoríchtra, “female cartomancer”)
- ταρό n (taró, “tarot”)
References[edit]
- ^ s.v. χαρτομαντεία - χαρτομάντης - Babiniotis, Georgios (2002) Λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας: […] (in Greek), 2nd edition, Athens: Kentro Lexikologias [Lexicology Centre], 1st edition 1998, →ISBN.