إقرار
Jump to navigation
Jump to search
Arabic[edit]
Root |
---|
ق ر ر (q-r-r) |
Etymology[edit]
Verbal noun of أَقَرَّ (ʔaqarra).
Pronunciation[edit]
Noun[edit]
إِقْرَار • (ʔiqrār) m
- verbal noun of أَقَرَّ (ʔaqarra) (form IV)
- endorsement
- sanction
- authorization
- confirmation, affirmation
- confession
- acknowledgement of a duty or debt
- bond
Declension[edit]
Declension of noun إِقْرَار (ʔiqrār)
Singular | basic singular triptote | ||
---|---|---|---|
Indefinite | Definite | Construct | |
Informal | إِقْرَار ʔiqrār |
الْإِقْرَار al-ʔiqrār |
إِقْرَار ʔiqrār |
Nominative | إِقْرَارٌ ʔiqrārun |
الْإِقْرَارُ al-ʔiqrāru |
إِقْرَارُ ʔiqrāru |
Accusative | إِقْرَارًا ʔiqrāran |
الْإِقْرَارَ al-ʔiqrāra |
إِقْرَارَ ʔiqrāra |
Genitive | إِقْرَارٍ ʔiqrārin |
الْإِقْرَارِ al-ʔiqrāri |
إِقْرَارِ ʔiqrāri |
Descendants[edit]
- → Azerbaijani: iqrar
- ⇒ Azerbaijani: İlqar
- → Georgian: იღრარი (iɣrari)
- → Malay: ikrar
- Indonesian: ikrar
- → Persian: اقرار (eqrâr)
- → Swahili: ikirari
- → Ottoman Turkish: اقرار (ikrar)
- → Uyghur: ئىقرار (iqrar)
- → Uzbek: iqror
References[edit]
- Steingass, Francis Joseph (1884) “إقرار”, in The Student's Arabic–English Dictionary[1], London: W.H. Allen