ὑφαίνω

See also: υφαίνω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Indo-European *webʰ-, and therefore related distantly to Old English wefan (whence English weave), Sanskrit उभ्नाति (ubhnāti, “entwine”), Persian بافتن‎ (bâftan), Tocharian A wäp- (“weave”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /hy.pʰaí̯.nɔː/ → /yˈɸɛ.no/ → /iˈfe.no/

(5^th BCE Attic) IPA^(key): /hy.pʰaí̯.nɔː/

(1^st CE Egyptian) IPA^(key): /(h)yˈpʰɛ.no/

(4^th CE Koine) IPA^(key): /yˈɸɛ.no/

(10^th CE Byzantine) IPA^(key): /yˈfe.no/

(15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /iˈfe.no/

Verb

ῠ̔φαίνω • (huphaínō)

1. I weave

Conjugation

   Present: ῠ̔φαίνω, ῠ̔φαίνομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ῠ̔φαίνω	ῠ̔φαίνεις	ῠ̔φαίνει	ῠ̔φαίνετον	ῠ̔φαίνετον	ῠ̔φαίνομεν	ῠ̔φαίνετε	ῠ̔φαίνουσῐ(ν)
	subjunctive	ῠ̔φαίνω	ῠ̔φαίνῃς	ῠ̔φαίνῃ	ῠ̔φαίνητον	ῠ̔φαίνητον	ῠ̔φαίνωμεν	ῠ̔φαίνητε	ῠ̔φαίνωσῐ(ν)
	optative	ῠ̔φαίνοιμῐ	ῠ̔φαίνοις	ῠ̔φαίνοι	ῠ̔φαίνοιτον	ῠ̔φαινοίτην	ῠ̔φαίνοιμεν	ῠ̔φαίνοιτε	ῠ̔φαίνοιεν
	imperative		ῠ̔́φαινε	ῠ̔φαινέτω	ῠ̔φαίνετον	ῠ̔φαινέτων		ῠ̔φαίνετε	ῠ̔φαινόντων
middle/ passive	indicative	ῠ̔φαίνομαι	ῠ̔φαίνῃ, ῠ̔φαίνει	ῠ̔φαίνεται	ῠ̔φαίνεσθον	ῠ̔φαίνεσθον	ῠ̔φαινόμεθᾰ	ῠ̔φαίνεσθε	ῠ̔φαίνονται
	subjunctive	ῠ̔φαίνωμαι	ῠ̔φαίνῃ	ῠ̔φαίνηται	ῠ̔φαίνησθον	ῠ̔φαίνησθον	ῠ̔φαινώμεθᾰ	ῠ̔φαίνησθε	ῠ̔φαίνωνται
	optative	ῠ̔φαινοίμην	ῠ̔φαίνοιο	ῠ̔φαίνοιτο	ῠ̔φαίνοισθον	ῠ̔φαινοίσθην	ῠ̔φαινοίμεθᾰ	ῠ̔φαίνοισθε	ῠ̔φαίνοιντο
	imperative		ῠ̔φαίνου	ῠ̔φαινέσθω	ῠ̔φαίνεσθον	ῠ̔φαινέσθων		ῠ̔φαίνεσθε	ῠ̔φαινέσθων
		active				middle/passive
infinitive		ῠ̔φαίνειν				ῠ̔φαίνεσθαι
participle	m	ῠ̔φαίνων				ῠ̔φαινόμενος
	f	ῠ̔φαίνουσᾰ				ῠ̔φαινομένη
	n	ῠ̔φαῖνον				ῠ̔φαινόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ὑφαίνεσκον, ὑφαινεσκόμην (Epic)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφαίνεσκον	ὑφαίνεσκες	ὑφαίνεσκε(ν)	ὑφαινέσκετον	ὑφαινεσκέτην	ὑφαινέσκομεν	ὑφαινέσκετε	ὑφαίνεσκον
middle/ passive	indicative	ὑφαινεσκόμην	ὑφαινέσκου	ὑφαινέσκετο	ὑφαινέσκεσθον	ὑφαινεσκέσθην	ὑφαινεσκόμε(σ)θᾰ	ὑφαινέσκεσθε	ὑφαινέσκοντο
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ὑφανέω, ὑφανέομαι (Uncontracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφανέω	ὑφανέεις	ὑφανέει	ὑφανέετον	ὑφανέετον	ὑφανέομεν	ὑφανέετε	ὑφανέουσῐ(ν)
	optative	ὑφανέοιμῐ	ὑφανέοις	ὑφανέοι	ὑφανέοιτον	ὑφανεοίτην	ὑφανέοιμεν	ὑφανέοιτε	ὑφανέοιεν
middle	indicative	ὑφανέομαι	ὑφανέῃ, ὑφανέει	ὑφανέεται	ὑφανέεσθον	ὑφανέεσθον	ὑφανεόμεθᾰ	ὑφανέεσθε	ὑφανέονται
	optative	ὑφανεοίμην	ὑφανέοιο	ὑφανέοιτο	ὑφανέοισθον	ὑφανεοίσθην	ὑφανεοίμεθᾰ	ὑφανέοισθε	ὑφανέοιντο
		active			middle
infinitive		ὑφανέειν			ὑφανέεσθαι
participle	m	ὑφανέων			ὑφανεόμενος
	f	ὑφανέουσᾰ			ὑφανεομένη
	n	ὑφανέον			ὑφανεόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: ὑφανῶ, ὑφανοῦμαι (Contracted)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὑφανῶ	ὑφανεῖς	ὑφανεῖ	ὑφανεῖτον	ὑφανεῖτον	ὑφανοῦμεν	ὑφανεῖτε	ὑφανοῦσῐ(ν)
	optative	ὑφανοίην, ὑφανοῖμῐ	ὑφανοίης, ὑφανοῖς	ὑφανοίη, ὑφανοῖ	ὑφανοῖτον, ὑφανοίητον	ὑφανοίτην, ὑφανοιήτην	ὑφανοῖμεν, ὑφανοίημεν	ὑφανοῖτε, ὑφανοίητε	ὑφανοῖεν, ὑφανοίησᾰν
middle	indicative	ὑφανοῦμαι	ὑφανῇ	ὑφανεῖται	ὑφανεῖσθον	ὑφανεῖσθον	ὑφανούμεθᾰ	ὑφανεῖσθε	ὑφανοῦνται
	optative	ὑφανοίμην	ὑφανοῖο	ὑφανοῖτο	ὑφανοῖσθον	ὑφανοίσθην	ὑφανοίμεθᾰ	ὑφανοῖσθε	ὑφανοῖντο
		active			middle
infinitive		ὑφανεῖν			ὑφανεῖσθαι
participle	m	ὑφανῶν			ὑφανούμενος
	f	ὑφανοῦσᾰ			ὑφανουμένη
	n	ὑφανοῦν			ὑφανούμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὕφηνᾰ, ὑφηνᾰ́μην, ὑφάνθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὕφηνᾰ	ὕφηνᾰς	ὕφηνε(ν)	ὑφήνᾰτον	ὑφηνᾰ́την	ὑφήνᾰμεν	ὑφήνᾰτε	ὕφηνᾰν
	subjunctive	ὑφήνω	ὑφήνῃς	ὑφήνῃ	ὑφήνητον	ὑφήνητον	ὑφήνωμεν	ὑφήνητε	ὑφήνωσῐ(ν)
	optative	ὑφήναιμῐ	ὑφήνειᾰς, ὑφήναις	ὑφήνειε(ν), ὑφήναι	ὑφήναιτον	ὑφηναίτην	ὑφήναιμεν	ὑφήναιτε	ὑφήνειᾰν, ὑφήναιεν
	imperative		ὕφηνον	ὑφηνᾰ́τω	ὑφήνᾰτον	ὑφηνᾰ́των		ὑφήνᾰτε	ὑφηνᾰ́ντων
middle	indicative	ὑφηνᾰ́μην	ὑφήνω	ὑφήνᾰτο	ὑφήνᾰσθον	ὑφηνᾰ́σθην	ὑφηνᾰ́μεθᾰ	ὑφήνᾰσθε	ὑφήνᾰντο
	subjunctive	ὑφήνωμαι	ὑφήνῃ	ὑφήνηται	ὑφήνησθον	ὑφήνησθον	ὑφηνώμεθᾰ	ὑφήνησθε	ὑφήνωνται
	optative	ὑφηναίμην	ὑφήναιο	ὑφήναιτο	ὑφήναισθον	ὑφηναίσθην	ὑφηναίμεθᾰ	ὑφήναισθε	ὑφήναιντο
	imperative		ὕφηναι	ὑφηνᾰ́σθω	ὑφήνᾰσθον	ὑφηνᾰ́σθων		ὑφήνᾰσθε	ὑφηνᾰ́σθων
passive	indicative	ὑφάνθην	ὑφάνθης	ὑφάνθη	ὑφάνθητον	ὑφανθήτην	ὑφάνθημεν	ὑφάνθητε	ὑφάνθησᾰν
	subjunctive	ὑφανθῶ	ὑφανθῇς	ὑφανθῇ	ὑφανθῆτον	ὑφανθῆτον	ὑφανθῶμεν	ὑφανθῆτε	ὑφανθῶσῐ(ν)
	optative	ὑφανθείην	ὑφανθείης	ὑφανθείη	ὑφανθεῖτον, ὑφανθείητον	ὑφανθείτην, ὑφανθειήτην	ὑφανθεῖμεν, ὑφανθείημεν	ὑφανθεῖτε, ὑφανθείητε	ὑφανθεῖεν, ὑφανθείησᾰν
	imperative		ὑφάνθητῐ	ὑφανθήτω	ὑφάνθητον	ὑφανθήτων		ὑφάνθητε	ὑφανθέντων
		active			middle		passive
infinitive		ὑφῆναι			ὑφήνᾰσθαι		ὑφανθῆναι
participle	m	ὑφήνᾱς			ὑφηνᾰ́μενος		ὑφανθείς
	f	ὑφήνᾱσᾰ			ὑφηνᾰμένη		ὑφανθεῖσᾰ
	n	ὑφῆνᾰν			ὑφηνᾰ́μενον		ὑφανθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ὕφᾱνᾰ, ὑφᾱνᾰ́μην (Koine)

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὕφᾱνᾰ	ὕφᾱνᾰς	ὕφᾱνε(ν)	ὑφᾱ́νᾰτον	ὑφᾱνᾰ́την	ὑφᾱ́νᾰμεν	ὑφᾱ́νᾰτε	ὕφᾱνᾰν
	subjunctive	ὑφᾱ́νω	ὑφᾱ́νῃς	ὑφᾱ́νῃ	ὑφᾱ́νητον	ὑφᾱ́νητον	ὑφᾱ́νωμεν	ὑφᾱ́νητε	ὑφᾱ́νωσῐ(ν)
	optative	ὑφᾱ́ναιμῐ	ὑφᾱ́νειᾰς, ὑφᾱ́ναις	ὑφᾱ́νειε(ν), ὑφᾱ́ναι	ὑφᾱνεῖτον	ὑφᾱνείτην	ὑφᾱνεῖμεν	ὑφᾱνεῖτε	ὑφᾱνεῖεν
	imperative		ὕφᾱνον	ὑφᾱνᾰ́τω	ὑφᾱ́νᾰτον	ὑφᾱνᾰ́των		ὑφᾱ́νᾰτε	ὑφᾱνᾰ́ντων
middle	indicative	ὑφᾱνᾰ́μην	ὑφᾱ́νω	ὑφᾱ́νᾰτο	ὑφᾱ́νᾰσθον	ὑφᾱνᾰ́σθην	ὑφᾱνᾰ́μεθᾰ	ὑφᾱ́νᾰσθε	ὑφᾱ́νᾰντο
	subjunctive	ὑφᾱ́νωμαι	ὑφᾱ́νηαι	ὑφᾱ́νηται	ὑφᾱ́νησθον	ὑφᾱ́νησθον	ὑφᾱνώμεθᾰ	ὑφᾱ́νησθε	ὑφᾱ́νωνται
	optative	ὑφᾱναίμην	ὑφᾱ́ναιο	ὑφᾱ́ναιτο	ὑφᾱ́ναισθον	ὑφᾱναίσθην	ὑφᾱναίμεθᾰ	ὑφᾱ́ναισθε	ὑφᾱ́ναιντο
	imperative		ὕφᾱναι	ὑφᾱνᾰ́σθω	ὑφᾱ́νᾰσθον	ὑφᾱνᾰ́σθων		ὑφᾱ́νᾰσθε	ὑφᾱνᾰ́σθων
		active			middle
infinitive		ὑφᾶναι			ὑφᾱ́νᾰσθαι
participle	m	ὑφᾱ́νᾱς			ὑφᾱνᾰ́μενος
	f	ὑφᾱ́νᾱσᾰ			ὑφᾱνᾰμένη
	n	ὑφᾶνᾰν			ὑφᾱνᾰ́μενον
Notes:	Dialects other than Attic are not well attested. Some forms are based on conjecture. Use with caution. For more details, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ὕφαγκᾰ, ὕφασμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ὕφαγκᾰ	ὕφαγκᾰς	ὕφαγκε(ν)	ὑφάγκᾰτον	ὑφάγκᾰτον	ὑφάγκᾰμεν	ὑφάγκᾰτε	ὑφάγκᾱσῐ(ν)
	subjunctive	ὑφάγκω	ὑφάγκῃς	ὑφάγκῃ	ὑφάγκητον	ὑφάγκητον	ὑφάγκωμεν	ὑφάγκητε	ὑφάγκωσῐ(ν)
	optative	ὑφάγκοιμῐ, ὑφαγκοίην	ὑφάγκοις, ὑφαγκοίης	ὑφάγκοι, ὑφαγκοίη	ὑφάγκοιτον	ὑφαγκοίτην	ὑφάγκοιμεν	ὑφάγκοιτε	ὑφάγκοιεν
	imperative		ὕφαγκε	ὑφαγκέτω	ὑφάγκετον	ὑφαγκέτων		ὑφάγκετε	ὑφαγκόντων
middle/ passive	indicative	ὕφασμαι	ὕφανσαι	ὕφανται	ὕφανθον	ὕφανθον	ὑφάσμεθᾰ	ὕφανθε	ὑφάνᾰται
	subjunctive	ὑφασμένος ὦ	ὑφασμένος ᾖς	ὑφασμένος ᾖ	ὑφασμένω ἦτον	ὑφασμένω ἦτον	ὑφασμένοι ὦμεν	ὑφασμένοι ἦτε	ὑφασμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑφασμένος εἴην	ὑφασμένος εἴης	ὑφασμένος εἴη	ὑφασμένοι εἴητον/εἶτον	ὑφασμένω εἰήτην/εἴτην	ὑφασμένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑφασμένοι εἴητε/εἶτε	ὑφασμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὕφανσο	ὑφάνθω	ὕφανθον	ὑφάνθων		ὕφανθε	ὑφάνθων
		active				middle/passive
infinitive		ὑφαγκέναι				ὑφᾶνθαι
participle	m	ὑφαγκώς				ὑφασμένος
	f	ὑφαγκυῖᾰ				ὑφασμένη
	n	ὑφαγκός				ὑφασμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ὑφήφασμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ὑφήφασμαι	ὑφήφανσαι	ὑφήφανται, ὑφήφασται, ὑφύφασται	ὑφήφανθον	ὑφήφανθον	ὑφηφάσμεθᾰ	ὑφήφανθε	ὑφηφάνᾰται
	subjunctive	ὑφηφασμένος ὦ	ὑφηφασμένος ᾖς	ὑφηφασμένος ᾖ	ὑφηφασμένω ἦτον	ὑφηφασμένω ἦτον	ὑφηφασμένοι ὦμεν	ὑφηφασμένοι ἦτε	ὑφηφασμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ὑφηφασμένος εἴην	ὑφηφασμένος εἴης	ὑφηφασμένος εἴη	ὑφηφασμένοι εἴητον/εἶτον	ὑφηφασμένω εἰήτην/εἴτην	ὑφηφασμένοι εἴημεν/εἶμεν	ὑφηφασμένοι εἴητε/εἶτε	ὑφηφασμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ὑφήφανσο	ὑφηφάνθω	ὑφήφανθον	ὑφηφάνθων		ὑφήφανθε	ὑφηφάνθων
						middle/passive
infinitive						ὑφηφᾶνθαι
participle	m					ὑφηφασμένος
	f					ὑφηφασμένη
	n					ὑφηφασμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• ὑφάντης (huphántēs)
• ὑφή (huphḗ)

Descendants

• Greek: υφαίνω (yfaíno)

References

• ὑφαίνω in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὑφαίνω in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• ὑφαίνω in Autenrieth, Georg (1891) A Homeric Dictionary for Schools and Colleges, New York: Harper and Brothers
• ὑφαίνω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette
• ὑφαίνω in Cunliffe, Richard J. (1924) A Lexicon of the Homeric Dialect: Expanded Edition, Norman: University of Oklahoma Press, published 1963
• ὑφαίνω in Slater, William J. (1969) Lexicon to Pindar, Berlin: Walter de Gruyter