blijkbaar

Dutch

Etymology

From blijken (“to become apparent”) +‎ -baar (“able”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈblɛi̯k.baːr/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: blijk‧baar

Adverb

blijkbaar

1. apparently

Adjective

blijkbaar (comparative blijkbaarder, superlative blijkbaarst)

1. evident, apparent

Inflection

Inflection of blijkbaar
uninflected	blijkbaar
inflected	blijkbare
comparative	blijkbaarder
		positive	comparative	superlative
predicative/adverbial		blijkbaar	blijkbaarder	het blijkbaarst het blijkbaarste
indefinite	m./f. sing.	blijkbare	blijkbaardere	blijkbaarste
	n. sing.	blijkbaar	blijkbaarder	blijkbaarste
	plural	blijkbare	blijkbaardere	blijkbaarste
definite		blijkbare	blijkbaardere	blijkbaarste
partitive		blijkbaars	blijkbaarders	—