dafna

Icelandic

Etymology

From Old Norse dafna, from Proto-Germanic *dabanōną, from Proto-Germanic *dabaną (“to be fitting”).

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈtapna/

  Rhymes: -apna

Verb

dafna (weak verb, third-person singular past indicative dafnaði, supine dafnað)

1. to thrive

Conjugation

dafna — active voice (germynd)

infinitive (nafnháttur)		að dafna
supine (sagnbót)		dafnað
present participle (lýsingarháttur nútíðar)		dafnandi
	indicative (framsöguháttur)			subjunctive (viðtengingarháttur)
present (nútíð)	ég dafna	við döfnum	present (nútíð)	ég dafni	við döfnum
	þú dafnar	þið dafnið		þú dafnir	þið dafnið
	hann, hún, það dafnar	þeir, þær, þau dafna		hann, hún, það dafni	þeir, þær, þau dafni
past (þátíð)	ég dafnaði	við döfnuðum	past (þátíð)	ég dafnaði	við döfnuðum
	þú dafnaðir	þið döfnuðuð		þú dafnaðir	þið döfnuðuð
	hann, hún, það dafnaði	þeir, þær, þau döfnuðu		hann, hún, það dafnaði	þeir, þær, þau döfnuðu
imperative (boðháttur)	dafna (þú)	dafnið (þið)
	Forms with appended personal pronoun
	dafnaðu	dafniði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *dabanōną, from Proto-Germanic *dabaną (“to be fitting”), cognate with Old English dafenian. Compare Old Armenian դարբին (darbin, “smith”).

Verb

dafna

1. to thrive

Conjugation

This verb needs an inflection-table template.

References

• “dafna”, in Geir T. Zoëga (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic, Oxford: Clarendon Press
• Zoëga, Geir T. (1910) A Concise Dictionary of Old Icelandic‎^[1], Oxford: Clarendon Press