dispicio

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

From dis- +‎ speciō.

Pronunciation[edit]

Verb[edit]

dispiciō (present infinitive dispicere, perfect active dispexī, supine dispectum); third conjugation iō-variant

  1. to look through or about
  2. to discern or perceive
  3. to discover
  4. to consider

Conjugation[edit]

   Conjugation of dispiciō (third conjugation -variant)
indicative singular plural
first second third first second third
active present dispiciō dispicis dispicit dispicimus dispicitis dispiciunt
imperfect dispiciēbam dispiciēbās dispiciēbat dispiciēbāmus dispiciēbātis dispiciēbant
future dispiciam dispiciēs dispiciet dispiciēmus dispiciētis dispicient
perfect dispexī dispexistī dispexit dispeximus dispexistis dispexērunt,
dispexēre
pluperfect dispexeram dispexerās dispexerat dispexerāmus dispexerātis dispexerant
future perfect dispexerō dispexeris dispexerit dispexerimus dispexeritis dispexerint
passive present dispicior dispiceris,
dispicere
dispicitur dispicimur dispiciminī dispiciuntur
imperfect dispiciēbar dispiciēbāris,
dispiciēbāre
dispiciēbātur dispiciēbāmur dispiciēbāminī dispiciēbantur
future dispiciar dispiciēris,
dispiciēre
dispiciētur dispiciēmur dispiciēminī dispicientur
perfect dispectus + present active indicative of sum
pluperfect dispectus + imperfect active indicative of sum
future perfect dispectus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present dispiciam dispiciās dispiciat dispiciāmus dispiciātis dispiciant
imperfect dispicerem dispicerēs dispiceret dispicerēmus dispicerētis dispicerent
perfect dispexerim dispexerīs dispexerit dispexerīmus dispexerītis dispexerint
pluperfect dispexissem dispexissēs dispexisset dispexissēmus dispexissētis dispexissent
passive present dispiciar dispiciāris,
dispiciāre
dispiciātur dispiciāmur dispiciāminī dispiciantur
imperfect dispicerer dispicerēris,
dispicerēre
dispicerētur dispicerēmur dispicerēminī dispicerentur
perfect dispectus + present active subjunctive of sum
pluperfect dispectus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present dispice dispicite
future dispicitō dispicitō dispicitōte dispiciuntō
passive present dispicere dispiciminī
future dispicitor dispicitor dispiciuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives dispicere dispexisse dispectūrum esse dispicī dispectum esse dispectum īrī
participles dispiciēns dispectūrus dispectus dispiciendus,
dispiciundus
verbal nouns gerund supine
genitive dative accusative ablative accusative ablative
dispiciendī dispiciendō dispiciendum dispiciendō dispectum dispectū

Derived terms[edit]

See also[edit]

References[edit]

  • dispicio”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • dispicio”, in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • dispicio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.