doorhalen

Dutch

Etymology

From door +‎ halen.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈdoːrˌɦaː.lə(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: door‧ha‧len

Verb

doorhalen

1. (transitive) to strike through

   Synonym: doorstrepen

2. (transitive) to not sleep during

   een nachtje doorhalen ― to pull an all-nighter

3. (intransitive, rare) to pull an all-nighter

Conjugation

Conjugation of doorhalen (weak, separable)
infinitive	doorhalen
past singular	haalde door
past participle	doorgehaald
infinitive	doorhalen
gerund	doorhalen n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	haal door	haalde door	doorhaal	doorhaalde
2nd person sing. (jij)	haalt door, haal door2	haalde door	doorhaalt	doorhaalde
2nd person sing. (u)	haalt door	haalde door	doorhaalt	doorhaalde
2nd person sing. (gij)	haalt door	haalde door	doorhaalt	doorhaalde
3rd person singular	haalt door	haalde door	doorhaalt	doorhaalde
plural	halen door	haalden door	doorhalen	doorhaalden
subjunctive sing.1	hale door	haalde door	doorhale	doorhaalde
subjunctive plur.1	halen door	haalden door	doorhalen	doorhaalden
imperative sing.	haal door
imperative plur.1	haalt door
participles	doorhalend	doorgehaald
1) Archaic. 2) In case of inversion.