ایمان
فارسی[ویرایش]
ریشه لغت[ویرایش]
- عربی
آوایش[ویرایش]
- /اِیم/آن/
اسم[ویرایش]
ایمان
- سوگند، سوگندها.
اسم مصدر[ویرایش]
- اعتقاد به وجود خداوند و حقیقت رسولان و دین، گرویدن، باور داشتن؛ مقابل کفر.
- ایمان ممکن است به دو بخش اِیم - آن قابل تجزیه باشد، و در زبان معیار باستان مضمونی مثل خاک توسر یا خاک توسری‌ها داشته است.
- جمع یمین؛ ایمن کردن، امان دادن.
صفت[ویرایش]
––––
برگردان‌ها[ویرایش]
ترجمه‌ها
|
منابع[ویرایش]
- فرهنگ لغت معین
- فرهنگ بزرگ سخن