schuiven

Dutch

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈsxœy̯və(n)/

• Audio

  (file)

• Hyphenation: schui‧ven
• Rhymes: -œy̯vən

Etymology 1

From Middle Dutch schuven, from Old Dutch *scūvan, from Proto-West Germanic *skeuban, from Proto-Germanic *skeubaną, from Proto-Indo-European *skewbʰ-. Doublet of sjouwen.

Verb

schuiven

1. (ergative) to slide
2. (ergative) to shove
3. (transitive, of actions or objects, Netherlands, informal) to yield, make money, to earn money (for someone)

   Hoeveel schuift dat? ― How much money does that earn me?

4. (transitive, of tobacco or opium) to smoke

Inflection

Inflection of schuiven (strong class 2b)
infinitive	schuiven
past singular	schoof
past participle	geschoven
infinitive	schuiven
gerund	schuiven n
	present tense	past tense
1st person singular	schuif	schoof
2nd person sing. (jij)	schuift	schoof
2nd person sing. (u)	schuift	schoof
2nd person sing. (gij)	schuift	schooft
3rd person singular	schuift	schoof
plural	schuiven	schoven
subjunctive sing.1	schuive	schove
subjunctive plur.1	schuiven	schoven
imperative sing.	schuif
imperative plur.1	schuift
participles	schuivend	geschoven
1) Archaic.

Derived terms

• aanschuiven
• achteruitschuiven
• afschuiven
• bijschuiven
• dichtschuiven
• doorschuiven
• ineenschuiven
• inschuiven
• omhoogschuiven
• omlaagschuiven
• onderschuiven
• openschuiven
• opiumschuiver
• opschuiven
• opzijschuiven
• overschuiven
• schuifbalk
• schuifdak
• schuifelen
• schuifgrendel
• schuifmaat
• schuiftrompet
• sneeuwschuiver
• terugschuiven
• toeschuiven
• uitschuiven
• vastschuiven
• verschuiven
• voorbijschuiven
• voorschuiven
• vooruitschuiven
• wegschuiven

 

Descendants

• Afrikaans: skuif
• Berbice Creole Dutch: skifu
• Negerhollands: skiev, skief
• → Papiamentu: skùif, skuif, schuif

Etymology 2

See the etymology of the corresponding lemma form.

Noun

schuiven

1. plural of schuif