scutilus
Jump to navigation
Jump to search
Latin[edit]
Etymology[edit]
From the same Proto-Indo-European root as Ancient Greek σκύλλω (skúllō, “to molest, annoy”) and Lithuanian skùtas (“a small piece of something”).[1]
Pronunciation[edit]
- (Classical) IPA(key): /ˈsku.ti.lus/, [ˈs̠kʊt̪ɪɫ̪ʊs̠]
- (modern Italianate Ecclesiastical) IPA(key): /ˈsku.ti.lus/, [ˈskuːt̪ilus]
Adjective[edit]
scutilus (feminine scutila, neuter scutilum); first/second-declension adjective
Declension[edit]
First/second-declension adjective.
Number | Singular | Plural | |||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Case / Gender | Masculine | Feminine | Neuter | Masculine | Feminine | Neuter | |
Nominative | scutilus | scutila | scutilum | scutilī | scutilae | scutila | |
Genitive | scutilī | scutilae | scutilī | scutilōrum | scutilārum | scutilōrum | |
Dative | scutilō | scutilō | scutilīs | ||||
Accusative | scutilum | scutilam | scutilum | scutilōs | scutilās | scutila | |
Ablative | scutilō | scutilā | scutilō | scutilīs | |||
Vocative | scutile | scutila | scutilum | scutilī | scutilae | scutila |
References[edit]
- “scutilum”, in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
- scutilus in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire illustré latin-français, Hachette.
- ^ Walde, Alois, Hofmann, Johann Baptist (1954) “scutilus”, in Lateinisches etymologisches Wörterbuch (in German), 3rd edition, volume 2, Heidelberg: Carl Winter, page 503