ukarać

Polish

Etymology

From u- +‎ karać.

Pronunciation

• IPA^(key): /uˈka.rat͡ɕ/

• Audio

  (file)

• Rhymes: -arat͡ɕ
• Syllabification: u‧ka‧rać

Verb

ukarać pf (imperfective karać)

1. (transitive) to penalise, to punish, to discipline

Conjugation

Conjugation of ukarać pf
	person	singular			plural
		masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		ukarać
future tense	1st	ukarzę			ukarzemy
	2nd	ukarzesz			ukarzecie
	3rd	ukarze			ukarzą
	impersonal	ukarze się
past tense	1st	ukarałem, -(e)m ukarał	ukarałam, -(e)m ukarała	ukarałom, -(e)m ukarało	ukaraliśmy, -(e)śmy ukarali	ukarałyśmy, -(e)śmy ukarały
	2nd	ukarałeś, -(e)ś ukarał	ukarałaś, -(e)ś ukarała	ukarałoś, -(e)ś ukarało	ukaraliście, -(e)ście ukarali	ukarałyście, -(e)ście ukarały
	3rd	ukarał	ukarała	ukarało	ukarali	ukarały
	impersonal	ukarano
conditional	1st	ukarałbym, bym ukarał	ukarałabym, bym ukarała	ukarałobym, bym ukarało	ukaralibyśmy, byśmy ukarali	ukarałybyśmy, byśmy ukarały
	2nd	ukarałbyś, byś ukarał	ukarałabyś, byś ukarała	ukarałobyś, byś ukarało	ukaralibyście, byście ukarali	ukarałybyście, byście ukarały
	3rd	ukarałby, by ukarał	ukarałaby, by ukarała	ukarałoby, by ukarało	ukaraliby, by ukarali	ukarałyby, by ukarały
	impersonal	ukarano by
imperative	1st	niech ukarzę			ukarzmy
	2nd	ukarz			ukarzcie
	3rd	niech ukarze			niech ukarzą
passive adjectival participle		ukarany	ukarana	ukarane	ukarani	ukarane
anterior adverbial participle		ukarawszy
verbal noun		ukaranie

Derived terms

proverb

• jak Pan Bóg chce ukarać, to rozum odbiera

 

Related terms

noun

• kara

 

Further reading

• ukarać in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
• ukarać in Polish dictionaries at PWN