uraczyć

Polish

From u- +‎ raczyć.^[1] First attested in the 16th century.^[2]^[3] Compare Kashubian ùraczëc and Silesian urŏczyć.

uraczyć pf (imperfective raczyć or (uncommon) uraczać)

(transitive) to treat (to offer or give something to a guest, e.g. food, drink, etc.) [with accusative ‘whom’; or with instrumental ‘with what’]
Synonym: poczęstować
(transitive, derogatory) to treat (to offer or give something to a guest that they are not interested in, e.g. a story) [with accusative ‘whom’; or with instrumental ‘with what’]
Synonym: poczęstować
(transitive, obsolete) to bestow, to grace
Synonym: użyczyć
(reflexive with się) to help oneself (to eat or drink something) [with instrumental ‘to what’]
Synonym: poczęstować się
(reflexive with się) to help oneself (to provide oneself with pleasant experiences) [with instrumental ‘to what’]
Synonym: poczęstować się
(reflexive with się, obsolete) to help oneself (to indulge in drinking)

Conjugation of uraczyć pf
	person	singular			plural
	person	masculine	feminine	neuter	virile	nonvirile
infinitive		uraczyć
future tense	1^st	uraczę			uraczymy
	2^nd	uraczysz			uraczycie
	3^rd	uraczy			uraczą
	impersonal	uraczy się
past tense	1^st	uraczyłem, -(e)m uraczył	uraczyłam, -(e)m uraczyła	uraczyłom, -(e)m uraczyło	uraczyliśmy, -(e)śmy uraczyli	uraczyłyśmy, -(e)śmy uraczyły
	2^nd	uraczyłeś, -(e)ś uraczył	uraczyłaś, -(e)ś uraczyła	uraczyłoś, -(e)ś uraczyło	uraczyliście, -(e)ście uraczyli	uraczyłyście, -(e)ście uraczyły
	3^rd	uraczył	uraczyła	uraczyło	uraczyli	uraczyły
	impersonal	uraczono
conditional	1^st	uraczyłbym, bym uraczył	uraczyłabym, bym uraczyła	uraczyłobym, bym uraczyło	uraczylibyśmy, byśmy uraczyli	uraczyłybyśmy, byśmy uraczyły
	2^nd	uraczyłbyś, byś uraczył	uraczyłabyś, byś uraczyła	uraczyłobyś, byś uraczyło	uraczylibyście, byście uraczyli	uraczyłybyście, byście uraczyły
	3^rd	uraczyłby, by uraczył	uraczyłaby, by uraczyła	uraczyłoby, by uraczyło	uraczyliby, by uraczyli	uraczyłyby, by uraczyły
	impersonal	uraczono by
imperative	1^st	niech uraczę			uraczmy
	2^nd	uracz			uraczcie
	3^rd	niech uraczy			niech uraczą
passive adjectival participle		uraczony	uraczona	uraczone	uraczeni	uraczone
anterior adverbial participle		uraczywszy
verbal noun		uraczenie

^ Halina Zgółkowa, editor (1994-2005), “uraczyć”, in Praktyczny słownik współczesnej polszczyzny, volumes 1-50, Poznań: Wydawnictwo Kurpisz, →ISBN
^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “uraczyć”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]
^ Maria Renata Mayenowa, Stanisław Rospond, Witold Taszycki, Stefan Hrabec, Władysław Kuraszkiewicz (2010-2023) “uraczyć się”, in Słownik Polszczyzny XVI Wieku [A Dictionary of 16th Century Polish]

uraczyć in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
uraczyć się in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
uraczyć in Polish dictionaries at PWN
Aleksandra Wieczorek (03.12.2018) “URACZYĆ”, in Elektroniczny Słownik Języka Polskiego XVII i XVIII Wieku [Electronic Dictionary of the Polish Language of the XVII and XVIII Century]
Samuel Bogumił Linde (1807–1814) “uraczyć”, in Słownik języka polskiego
Aleksander Zdanowicz (1861) “uraczyć”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861
J. Karłowicz, A. Kryński, W. Niedźwiedzki, editors (1919), “uraczyć”, in Słownik języka polskiego (in Polish), volume 7, Warsaw, page 342
uraczyć in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego