verbreken

Dutch

Etymology

From ver- +‎ breken.

Pronunciation

• Audio:

  (file)

Verb

verbreken

1. to break, break up
2. to violate (the terms of a contract)

Inflection

Conjugation of verbreken (strong class 4, prefixed)
infinitive	verbreken
past singular	verbrak
past participle	verbroken
infinitive	verbreken
gerund	verbreken n
	present tense	past tense
1st person singular	verbreek	verbrak
2nd person sing. (jij)	verbreekt, verbreek2	verbrak
2nd person sing. (u)	verbreekt	verbrak
2nd person sing. (gij)	verbreekt	verbraakt
3rd person singular	verbreekt	verbrak
plural	verbreken	verbraken
subjunctive sing.1	verbreke	verbrake
subjunctive plur.1	verbreken	verbraken
imperative sing.	verbreek
imperative plur.1	verbreekt
participles	verbrekend	verbroken
1) Archaic. 2) In case of inversion.