omownik

See also: omównik

Polish

Alternative forms

• omównik (obsolete)

Etymology

From omówić +‎ -nik. First attested in 1586.

Pronunciation

• IPA^(key): /ɔˈmɔv.ɲik/
• Rhymes: -ɔvɲik
• Syllabification: o‧mow‧nik

Noun

omownik m inan

1. (obsolete, grammar) term stating the extent of another term or sentence

Declension

Declension of omownik

	singular	plural
nominative	omownik	omowniki
genitive	omownika	omowników
dative	omownikowi	omownikom
accusative	omownik	omowniki
instrumental	omownikiem	omownikami
locative	omowniku	omownikach
vocative	omowniku	omowniki

Noun

omownik m pers

1. (obsolete) slanderer

   Synonym: oszczerca

Declension

Declension of omownik

	singular	plural
nominative	omownik	omownicy/omowniki (deprecative)
genitive	omownika	omowników
dative	omownikowi	omownikom
accusative	omownika	omowników
instrumental	omownikiem	omownikami
locative	omowniku	omownikach
vocative	omowniku	omownicy

Related terms

adjective

• omowny

 

adverb

• omownie

 

nouns

• omawianie
• omowa
• omowisko
• omowność
• omówca
• omówienie
• omówka

 

verbs

• mówić impf
• omówić pf, omawiać impf

 

Further reading

• Aleksander Zdanowicz (1861) “omównik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[1]