powiedacz

Old Polish

Etymology

From powiedać +‎ -acz. First attested in the fifteenth century.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /pɔvjɛdat͡ʃ/
• IPA^(key): (15^th CE) /pɔvjɛdat͡ʃ/

Noun

powiedacz m ?

1. speaker (one who speaks)
   • 1874-1891 [Fifteenth century], Rozprawy i Sprawozdania z Posiedzeń Wydziału Filologicznego Akademii Umiejętności, volume XXIII, page 26:

     Redarguit illos recitatores, powyedacze, qui volunt autenticare carmina sua

     [Redarguit illos recitatores, powiedacze, qui volunt autenticare carmina sua]

Related terms

adverb

• powiednie

 

nouns

• powiadanie
• powiastka
• powiedzenie
• powieść

 

verbs

• powiedzieć pf, powiadać impf

 

Descendants

• Polish: powiadacz

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “powiedacz”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN