społu

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Old Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Univerbation of z- +‎ połu. First attested in 1399.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): (10th–15th CE) /spɔɫu/
  • IPA(key): (15th CE) /spɔɫu/

Adverb

[edit]

społu

  1. (attested in Greater Poland) together (along with others)
    • 1960 [1399], Henryk Kowalewicz, Władysław Kuraszkiewicz, editors, Wielkopolskie roty sądowe XIV-XV wieku, Roty pyzdrskie, volume II, number 109, Pyzdry:
      Manek ne sluboval za to zito tym ludzem na Slupy, dze v nego spolu orali
      [Maniek nie ślubował za to żyto tym ludziem na Słupi, [g]dzie u niego społu orali]
  2. (attested in Lesser Poland) mutually (to one another)
    • 1950 [c. 1425], Jan Janów, editor, Najstarsze szczątki ewangeliarza polskiego, Krakow, page 41:
      Dwa z uczennykow... gydechu do mesta..., thedy moluili spolu (ad invicem Luc 24, 14) o tem o ffsem, ges to sø stalo
      [Dwa z uczennikow... jidechu do miesta..., tedy mołwili społu (ad invicem Luc 24, 14) o tem o wszem, jeż to się stało]

Descendants

[edit]
  • Polish: społu

References

[edit]

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

Inherited from Old Polish społu. By surface analysis, univerbation of z- +‎ połu.

Pronunciation

[edit]

Adverb

[edit]

społu (not comparable)

  1. (obsolete) commonly, jointly
    Synonym: społem

Further reading

[edit]