szepiotać

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *šьpъtati. Doublet of szeptać (“to whisper”).

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /ʃʲɛpjɔtat͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /ʃʲɛpjɔtat͡ɕ/

Verb

szepiotać impf

1. (intransitive) to lisp (to incorrectly pronounce sibilants)

   Synonym: szeplunić

   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎^[1], page 99:

     Y[e]sczye dw lyat ny myal, począl movycz spelna slova vymavyayącz a nycz nye zayąkayącz, yako ynsche dzyeczy pyrvey szepyecza, yedno pol slova wymavyaya (quia solent pueri primo titubando proferre vix dimidia verba detruncando), bo obyczay yest dzyeczynny, yze vątpy[ą]cz yezykyem szeplunya, alyes navykna yezykyem slova movycz

     [J[e]szcze dwu lat ni miał, począł mowić spełna słowa wymawiając a nic nie zająkając, jako insze dzieci pirwej szepiecą, jedno poł słowa wymawiają (quia solent pueri primo titubando proferre vix dimidia verba detruncando), bo obyczaj jest dziecinny, iże wątpi[ą]c językiem szeplunią, ależ nawykną językiem słowa mowić]

Derived terms

adjective

• szepietliwy

 

Related terms

noun

• szept

 

verb

• szeptać impf

 

Descendants

• Polish: (Middle Polish) szepietać

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “szepiotać”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN

Further reading

• Słownik_etymologiczny_języka_polskiego/szeplenić on the Polish Wikisource.Wikisource ^pl