bezapelacyjność

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From bezapelacyjny +‎ -ość. First attested in 1899.[1][2]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /bɛz.a.pɛ.laˈt͡sɨj.nɔɕt͡ɕ/
  • Audio:(file)
  • Rhymes: -ɨjnɔɕt͡ɕ
  • Syllabification: bez‧a‧pe‧la‧cyj‧ność

Noun

[edit]

bezapelacyjność f

  1. (literary) peremptoriness, decisiveness, unquestionableness, irrevocableness (the quality of precluding debate or expostulation; not admitting of question or appeal)

Declension

[edit]
[edit]
adjective
adverb
noun

References

[edit]
  1. ^ Szymon Konopacki (1899) Moja druga młodość[1], volumes 1-2, Druk. A. T. Jezierskiego, page 117:Nietajne były przedemną lokacye owych procentów, w kapitały zmienionych; lecz wiadoma też mi była bezapelacyjność komisyi, która przed żadną juryzdykcyą, nawet przed senatem, nie zdawała sprawy ze swoich postanowień.
  2. ^ bezapelacyjność in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego

Further reading

[edit]