dissimulans

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Latin[edit]

Etymology[edit]

Present participle of dissimulō

Participle[edit]

dissimulāns (genitive dissimulantis, adverb dissimulanter); third-declension one-termination participle

  1. dissembling

Declension[edit]

Third-declension participle.

Number Singular Plural
Case / Gender Masc./Fem. Neuter Masc./Fem. Neuter
Nominative dissimulāns dissimulantēs dissimulantia
Genitive dissimulantis dissimulantium
Dative dissimulantī dissimulantibus
Accusative dissimulantem dissimulāns dissimulantēs
dissimulantīs
dissimulantia
Ablative dissimulante
dissimulantī1
dissimulantibus
Vocative dissimulāns dissimulantēs dissimulantia

1When used purely as an adjective.