kulun

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Finnish

[edit]

Noun

[edit]

kulun

  1. genitive singular of kulku

Turkish

[edit]

Etymology 1

[edit]

From Ottoman Turkish قولون (kulun, foal), from Proto-Turkic *kulun (foal).

Noun

[edit]

kulun (definite accusative kulunu, plural kulunlar)

  1. foal (young horse)
Declension
[edit]
Inflection
Nominative kulun
Definite accusative kulunu
Singular Plural
Nominative kulun kulunlar
Definite accusative kulunu kulunları
Dative kuluna kulunlara
Locative kulunda kulunlarda
Ablative kulundan kulunlardan
Genitive kulunun kulunların
Derived terms
[edit]

Etymology 2

[edit]

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /kʊˈlun/
  • Hyphenation: ku‧lun

Noun

[edit]

kulun

  1. genitive singular of kul