opfokken
Jump to navigation
Jump to search
Dutch[edit]
Etymology[edit]
Pronunciation[edit]
Verb[edit]
opfokken
- (transitive) to excite, wind up, stir up
- (transitive, mainly of animals) to raise, to breed
Inflection[edit]
Conjugation of opfokken (weak, separable) | ||||
---|---|---|---|---|
infinitive | opfokken | |||
past singular | fokte op | |||
past participle | opgefokt | |||
infinitive | opfokken | |||
gerund | opfokken n | |||
main clause | subordinate clause | |||
present tense | past tense | present tense | past tense | |
1st person singular | fok op | fokte op | opfok | opfokte |
2nd person sing. (jij) | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
2nd person sing. (u) | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
2nd person sing. (gij) | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
3rd person singular | fokt op | fokte op | opfokt | opfokte |
plural | fokken op | fokten op | opfokken | opfokten |
subjunctive sing.1 | fokke op | fokte op | opfokke | opfokte |
subjunctive plur.1 | fokken op | fokten op | opfokken | opfokten |
imperative sing. | fok op | |||
imperative plur.1 | fokt op | |||
participles | opfokkend | opgefokt | ||
1) Archaic. |