rozkładnik

Polish

Etymology

From rozkładać +‎ -nik. First attested in 1843.

Pronunciation

• IPA^(key): /rɔsˈkwad.ɲik/
• Rhymes: -adɲik
• Syllabification: roz‧kład‧nik

Noun

rozkładnik m inan

1. (obsolete, grammar) constituent (part of a sentence)

   Synonyms: rozkładnica, składnik

Declension

Declension of rozkładnik

	singular	plural
nominative	rozkładnik	rozkładniki
genitive	rozkładnika	rozkładników
dative	rozkładnikowi	rozkładnikom
accusative	rozkładnik	rozkładniki
instrumental	rozkładnikiem	rozkładnikami
locative	rozkładniku	rozkładnikach
vocative	rozkładniku	rozkładniki

Derived terms

adjective

• rozkładniczy

 

Related terms

adjectives

• rozkładalny
• rozkładczy
• rozkładny
• rozkładowy

 

adverbs

• rozkładczo
• rozkładowo

 

nouns

• rozkład
• rozkładacz
• rozkładalność
• rozkładarka
• rozkładczość
• rozkładka
• rozkładnia
• rozkładnica
• rozkładowiec
• rozkładowość
• rozkładówka
• rozkładziny

 

verbs

• kładać impf
• kłaść impf
• rozkładać impf
• rozkłaść pf

 

Further reading

• rozkładnik in Polish dictionaries at PWN
• Aleksander Zdanowicz (1861) “rozkładnik”, in Słownik języka polskiego, Wilno 1861‎^[2]
• rozkładnik in Narodowy Fotokorpus Języka Polskiego