tegenstreven

Dutch

Etymology

Compound of tegen +‎ streven.

Pronunciation

• IPA^(key): /ˈteː.ɣə(n)ˌstreː.və(n)/

• Audio:

  (file)

• Hyphenation: te‧gen‧stre‧ven

Verb

tegenstreven

1. (intransitive, with an indirect object) to oppose, to counteract
2. (transitive, obsolete) to go to/toward

Inflection

Conjugation of tegenstreven (weak, separable)
infinitive	tegenstreven
past singular	streefde tegen
past participle	tegengestreefd
infinitive	tegenstreven
gerund	tegenstreven n
	main clause		subordinate clause
	present tense	past tense	present tense	past tense
1st person singular	streef tegen	streefde tegen	tegenstreef	tegenstreefde
2nd person sing. (jij)	streeft tegen	streefde tegen	tegenstreeft	tegenstreefde
2nd person sing. (u)	streeft tegen	streefde tegen	tegenstreeft	tegenstreefde
2nd person sing. (gij)	streeft tegen	streefde tegen	tegenstreeft	tegenstreefde
3rd person singular	streeft tegen	streefde tegen	tegenstreeft	tegenstreefde
plural	streven tegen	streefden tegen	tegenstreven	tegenstreefden
subjunctive sing.1	streve tegen	streefde tegen	tegenstreve	tegenstreefde
subjunctive plur.1	streven tegen	streefden tegen	tegenstreven	tegenstreefden
imperative sing.	streef tegen
imperative plur.1	streeft tegen
participles	tegenstrevend	tegengestreefd
1) Archaic.

Derived terms

• tegenstrever
• tegenstreving