uprawić

From Wiktionary, the free dictionary
Jump to navigation Jump to search

Polish

[edit]

Etymology

[edit]

From u- +‎ prawić.

Pronunciation

[edit]
  • IPA(key): /uˈpra.vit͡ɕ/
  • Rhymes: -avit͡ɕ
  • Syllabification: u‧pra‧wić

Verb

[edit]

uprawić pf (imperfective uprawiać)

  1. (transitive) to cultivate, to work
  2. (transitive) to grow, to raise

Conjugation

[edit]
Conjugation of uprawić pf
person singular plural
masculine feminine neuter virile nonvirile
infinitive uprawić
future tense 1st uprawię uprawimy
2nd uprawisz uprawicie
3rd uprawi uprawią
impersonal uprawi się
past tense 1st uprawiłem,
-(e)m uprawił
uprawiłam,
-(e)m uprawiła
uprawiłom,
-(e)m uprawiło
uprawiliśmy,
-(e)śmy uprawili
uprawiłyśmy,
-(e)śmy uprawiły
2nd uprawiłeś,
-(e)ś uprawił
uprawiłaś,
-(e)ś uprawiła
uprawiłoś,
-(e)ś uprawiło
uprawiliście,
-(e)ście uprawili
uprawiłyście,
-(e)ście uprawiły
3rd uprawił uprawiła uprawiło uprawili uprawiły
impersonal uprawiono
conditional 1st uprawiłbym,
bym uprawił
uprawiłabym,
bym uprawiła
uprawiłobym,
bym uprawiło
uprawilibyśmy,
byśmy uprawili
uprawiłybyśmy,
byśmy uprawiły
2nd uprawiłbyś,
byś uprawił
uprawiłabyś,
byś uprawiła
uprawiłobyś,
byś uprawiło
uprawilibyście,
byście uprawili
uprawiłybyście,
byście uprawiły
3rd uprawiłby,
by uprawił
uprawiłaby,
by uprawiła
uprawiłoby,
by uprawiło
uprawiliby,
by uprawili
uprawiłyby,
by uprawiły
impersonal uprawiono by
imperative 1st niech uprawię uprawmy
2nd upraw uprawcie
3rd niech uprawi niech uprawią
passive adjectival participle uprawiony uprawiona uprawione uprawieni uprawione
anterior adverbial participle uprawiwszy
verbal noun uprawienie

Derived terms

[edit]
noun

Further reading

[edit]
  • uprawić in Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN
  • uprawić in Polish dictionaries at PWN