wiercieć

Old Polish

Etymology

Inherited from Proto-Slavic *vьrtě̀ti.

Pronunciation

• IPA^(key): (10^th–15^th CE) /vjɛrt͡ɕɛ(ː)t͡ɕ/
• IPA^(key): (15^th CE) /vjɛrt͡ɕɛt͡ɕ/, /vjɛrt͡ɕet͡ɕ/

Verb

wiercieć impf

1. (attested in Greater Poland) to bore, to drill, to perforate
   • 1908 [c. 1500], Bolesław Erzepki, editor, Przyczynki do średniowiecznego słownictwa polskiego. I. Glosy polskie wpisane do łacińsko-niemieckiego słownika drukowanego w roku 1490‎^[1], Lubiń, page 120:

     Vyerczyecz dvrą foraminare

     [Wiercieć durę foraminare]

2. to wriggle
   • Middle of the 15th century, Rozmyślanie o żywocie Pana Jezusa‎^[2], pages 20–21:

     Nygdy tego v nyey nye vzryano, aby y tam y szam oczyma vyerczyala (visus... erat... non vagus neque petulans)

     [Nigdy tego u niej nie uźrano, aby i tam i sam oczyma wierciała (visus... erat... non vagus neque petulans)]

Related terms

verbs

• wracać
• wrócić

 

nouns

• wrota
• wrzeciono
• wrzemię

 

Descendants

• ⇒ Silesian: wiertać

References

• B. Sieradzka-Baziur, editor (2011–2015), “wiercieć”, in Słownik pojęciowy języka staropolskiego [Conceptual Dictionary of Old Polish] (in Polish), Kraków: IJP PAN, →ISBN