γεννησαμένοιν

Ancient Greek

Pronunciation

 

• IPA^(key): /ɡen.nɛː.sa.mé.noi̯n/ → /ʝen.ni.saˈme.nyn/ → /ʝe.ni.saˈme.nin/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /ɡen.nɛː.sa.mé.noi̯n/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /ɡen.ne̝.saˈme.nyn/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /ʝen.ni.saˈme.nyn/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /ʝen.ni.saˈme.nyn/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /ʝe.ni.saˈme.nin/

Participle

γεννησᾰμένοιν • (gennēsaménoin)

1. masculine/neuter genitive/dative dual of γεννησᾰ́μενος (gennēsámenos)