προσευχή

Ancient Greek

Etymology

From προσεύχομαι (proseúkhomai, “pray”) +‎ -η (-ē, suffix forming action nouns). Morphologically from προσ- (“toward”) + εὐχή (“prayer, wish”).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.seɸˈçi/ → /pro.sefˈçi/

• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.sewˈkʰe̝/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.seɸˈçi/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.sefˈçi/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.sefˈçi/

Noun

προσευχή • (proseukhḗ) f (genitive προσευχῆς); first declension (Koine)

1. prayer
2. place of prayer

Inflection

First declension of ἡ προσευχή; τῆς προσευχῆς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ προσευχή hē proseukhḗ	τὼ προσευχᾱ́ tṑ proseukhā́	αἱ προσευχαί hai proseukhaí
Genitive	τῆς προσευχῆς tês proseukhês	τοῖν προσευχαῖν toîn proseukhaîn	τῶν προσευχῶν tôn proseukhôn
Dative	τῇ προσευχῇ têi proseukhêi	τοῖν προσευχαῖν toîn proseukhaîn	ταῖς προσευχαῖς taîs proseukhaîs
Accusative	τὴν προσευχήν tḕn proseukhḗn	τὼ προσευχᾱ́ tṑ proseukhā́	τᾱ̀ς προσευχᾱ́ς tā̀s proseukhā́s
Vocative	προσευχή proseukhḗ	προσευχᾱ́ proseukhā́	προσευχαί proseukhaí
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Greek

Etymology

From Hellenistic Koine Greek προσευχή. Morphologically from προσ- (“toward”) + ευχή (“wish”).

Pronunciation

• IPA^(key): /pɾo.sef.ˈçi/
• Hyphenation: προ‧σευ‧χή
• Old Hyphenation: προσ‧ευ‧χή

Noun

προσευχή • (prosefchí) f (plural προσευχές)

1. prayer

Declension

Declension of προσευχή

	singular	plural
nominative	προσευχή •	προσευχές •
genitive	προσευχής •	προσευχών •
accusative	προσευχή •	προσευχές •
vocative	προσευχή •	προσευχές •

Related terms

• απευχή f (apefchí, “not a wish”)
• προσευχητάριο n (prosefchitário), προσευχητάρι n (prosefchitári, “book with prayers”) (ecclesiastic)
• προσεύχομαι (proséfchomai, “pray”)
• and see: εύχομαι (éfchomai, “I wish”), ευχή f (efchí, “the wish”)

Further reading

• προσευχή on the Greek Wikipedia.Wikipedia ^el