προσηγορία

Ancient Greek

Etymology

From προσήγορος (prosḗgoros, “addressing, accosting”) +‎ -ῐ́ᾱ (-íā).

Pronunciation

 

• IPA^(key): /pro.sɛː.ɡo.rí.aː/ → /pro.si.ɣoˈri.a/ → /pro.si.ɣoˈri.a/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /pro.sɛː.ɡo.rí.aː/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /pro.se̝.ɡoˈri.a/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /pro.si.ɣoˈri.a/

Noun

προσηγορῐ́ᾱ • (prosēgoríā) f (genitive προσηγορῐ́ᾱς); first declension

1. friendly greeting, familiarity
2. addressing, appellation, name
3. (grammar) common noun, appellative

Inflection

First declension of ἡ προσηγορῐ́ᾱ; τῆς προσηγορῐ́ᾱς (Attic)

Case / #	Singular	Dual	Plural
Nominative	ἡ προσηγορῐ́ᾱ hē prosēgoríā	τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgoríā	αἱ προσηγορῐ́αι hai prosēgoríai
Genitive	τῆς προσηγορῐ́ᾱς tês prosēgoríās	τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgoríain	τῶν προσηγορῐῶν tôn prosēgoriôn
Dative	τῇ προσηγορῐ́ᾳ têi prosēgoríāi	τοῖν προσηγορῐ́αιν toîn prosēgoríain	ταῖς προσηγορῐ́αις taîs prosēgoríais
Accusative	τὴν προσηγορῐ́ᾱν tḕn prosēgoríān	τὼ προσηγορῐ́ᾱ tṑ prosēgoríā	τᾱ̀ς προσηγορῐ́ᾱς tā̀s prosēgoríās
Vocative	προσηγορῐ́ᾱ prosēgoríā	προσηγορῐ́ᾱ prosēgoríā	προσηγορῐ́αι prosēgoríai
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Further reading

• “προσηγορία”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• “προσηγορία”, in Liddell & Scott (1889) An Intermediate Greek–English Lexicon, New York: Harper & Brothers
• προσηγορία in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette