στίζω

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *stiďďō, from Proto-Indo-European *(s)teyg- (“to pierce, prick, be sharp”). Cognate with Proto-Germanic *stikkô, whence English stick.

Verb

στίζω • (stízō)

1. to tattoo
2. to mark
3. (grammar) to punctuate

Conjugation

   Present: στίζω, στίζομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στίζω	στίζεις	στίζει	στίζετον	στίζετον	στίζομεν	στίζετε	στίζουσῐ(ν)
	subjunctive	στίζω	στίζῃς	στίζῃ	στίζητον	στίζητον	στίζωμεν	στίζητε	στίζωσῐ(ν)
	optative	στίζοιμῐ	στίζοις	στίζοι	στίζοιτον	στιζοίτην	στίζοιμεν	στίζοιτε	στίζοιεν
	imperative		στῖζε	στιζέτω	στίζετον	στιζέτων		στίζετε	στιζόντων
middle/ passive	indicative	στίζομαι	στίζῃ, στίζει	στίζεται	στίζεσθον	στίζεσθον	στιζόμεθᾰ	στίζεσθε	στίζονται
	subjunctive	στίζωμαι	στίζῃ	στίζηται	στίζησθον	στίζησθον	στιζώμεθᾰ	στίζησθε	στίζωνται
	optative	στιζοίμην	στίζοιο	στίζοιτο	στίζοισθον	στιζοίσθην	στιζοίμεθᾰ	στίζοισθε	στίζοιντο
	imperative		στίζου	στιζέσθω	στίζεσθον	στιζέσθων		στίζεσθε	στιζέσθων
		active				middle/passive
infinitive		στίζειν				στίζεσθαι
participle	m	στίζων				στιζόμενος
	f	στίζουσᾰ				στιζομένη
	n	στῖζον				στιζόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Imperfect: ἔστιζον, ἐστιζόμην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔστιζον	ἔστιζες	ἔστιζε(ν)	ἐστίζετον	ἐστιζέτην	ἐστίζομεν	ἐστίζετε	ἔστιζον
middle/ passive	indicative	ἐστιζόμην	ἐστίζου	ἐστίζετο	ἐστίζεσθον	ἐστιζέσθην	ἐστιζόμεθᾰ	ἐστίζεσθε	ἐστίζοντο
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Future: στίξω, στίξομαι, στιχθήσομαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	στίξω	στίξεις	στίξει	στίξετον	στίξετον	στίξομεν	στίξετε	στίξουσῐ(ν)
	optative	στίξοιμῐ	στίξοις	στίξοι	στίξοιτον	στιξοίτην	στίξοιμεν	στίξοιτε	στίξοιεν
middle	indicative	στίξομαι	στίξῃ, στίξει	στίξεται	στίξεσθον	στίξεσθον	στιξόμεθᾰ	στίξεσθε	στίξονται
	optative	στιξοίμην	στίξοιο	στίξοιτο	στίξοισθον	στιξοίσθην	στιξοίμεθᾰ	στίξοισθε	στίξοιντο
passive	indicative	στιχθήσομαι	στιχθήσῃ	στιχθήσεται	στιχθήσεσθον	στιχθήσεσθον	στιχθησόμεθᾰ	στιχθήσεσθε	στιχθήσονται
	optative	στιχθησοίμην	στιχθήσοιο	στιχθήσοιτο	στιχθήσοισθον	στιχθησοίσθην	στιχθησοίμεθᾰ	στιχθήσοισθε	στιχθήσοιντο
		active			middle		passive
infinitive		στίξειν			στίξεσθαι		στιχθήσεσθαι
participle	m	στίξων			στιξόμενος		στιχθησόμενος
	f	στίξουσᾰ			στιξομένη		στιχθησομένη
	n	στῖξον			στιξόμενον		στιχθησόμενον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Aorist: ἔστιξᾰ, ἐστιξᾰ́μην, ἐστίχθην

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
active	indicative	ἔστιξᾰ	ἔστιξᾰς	ἔστιξε(ν)	ἐστίξᾰτον	ἐστιξᾰ́την	ἐστίξᾰμεν	ἐστίξᾰτε	ἔστιξᾰν
	subjunctive	στίξω	στίξῃς	στίξῃ	στίξητον	στίξητον	στίξωμεν	στίξητε	στίξωσῐ(ν)
	optative	στίξαιμῐ	στίξειᾰς, στίξαις	στίξειε(ν), στίξαι	στίξαιτον	στιξαίτην	στίξαιμεν	στίξαιτε	στίξειᾰν, στίξαιεν
	imperative		στῖξον	στιξᾰ́τω	στίξᾰτον	στιξᾰ́των		στίξᾰτε	στιξᾰ́ντων
middle	indicative	ἐστιξᾰ́μην	ἐστίξω	ἐστίξᾰτο	ἐστίξᾰσθον	ἐστιξᾰ́σθην	ἐστιξᾰ́μεθᾰ	ἐστίξᾰσθε	ἐστίξᾰντο
	subjunctive	στίξωμαι	στίξῃ	στίξηται	στίξησθον	στίξησθον	στιξώμεθᾰ	στίξησθε	στίξωνται
	optative	στιξαίμην	στίξαιο	στίξαιτο	στίξαισθον	στιξαίσθην	στιξαίμεθᾰ	στίξαισθε	στίξαιντο
	imperative		στῖξαι	στιξᾰ́σθω	στίξᾰσθον	στιξᾰ́σθων		στίξᾰσθε	στιξᾰ́σθων
passive	indicative	ἐστίχθην	ἐστίχθης	ἐστίχθη	ἐστίχθητον	ἐστιχθήτην	ἐστίχθημεν	ἐστίχθητε	ἐστίχθησᾰν
	subjunctive	στιχθῶ	στιχθῇς	στιχθῇ	στιχθῆτον	στιχθῆτον	στιχθῶμεν	στιχθῆτε	στιχθῶσῐ(ν)
	optative	στιχθείην	στιχθείης	στιχθείη	στιχθεῖτον, στιχθείητον	στιχθείτην, στιχθειήτην	στιχθεῖμεν, στιχθείημεν	στιχθεῖτε, στιχθείητε	στιχθεῖεν, στιχθείησᾰν
	imperative		στίχθητῐ	στιχθήτω	στίχθητον	στιχθήτων		στίχθητε	στιχθέντων
		active			middle		passive
infinitive		στῖξαι			στίξᾰσθαι		στιχθῆναι
participle	m	στίξᾱς			στιξᾰ́μενος		στιχθείς
	f	στίξᾱσᾰ			στιξᾰμένη		στιχθεῖσᾰ
	n	στῖξᾰν			στιξᾰ́μενον		στιχθέν
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

   Perfect: ἔστιγμαι

number		singular			dual		plural
		first	second	third	second	third	first	second	third
middle/ passive	indicative	ἔστιγμαι	ἔστιξαι	ἔστικται	ἔστιχθον	ἔστιχθον	ἐστίγμεθᾰ	ἔστιχθε	ἐστίγᾰται
	subjunctive	ἐστιγμένος ὦ	ἐστιγμένος ᾖς	ἐστιγμένος ᾖ	ἐστιγμένω ἦτον	ἐστιγμένω ἦτον	ἐστιγμένοι ὦμεν	ἐστιγμένοι ἦτε	ἐστιγμένοι ὦσῐ(ν)
	optative	ἐστιγμένος εἴην	ἐστιγμένος εἴης	ἐστιγμένος εἴη	ἐστιγμένω εἴητον/εἶτον	ἐστιγμένω εἰήτην/εἴτην	ἐστιγμένοι εἴημεν/εἶμεν	ἐστιγμένοι εἴητε/εἶτε	ἐστιγμένοι εἴησᾰν/εἶεν
	imperative		ἔστιξο	ἐστίχθω	ἔστιχθον	ἐστίχθων		ἔστιχθε	ἐστίχθων
						middle/passive
infinitive						ἐστῖχθαι
participle	m					ἐστιγμένος
	f					ἐστιγμένη
	n					ἐστιγμένον
Notes:	This table gives Attic inflectional endings. For conjugation in dialects other than Attic, see Appendix:Ancient Greek dialectal conjugation.

Derived terms

• στίγμα (stígma)
• στιγμή (stigmḗ)
• στῐ́ξῐς (stíxis)

References

• “στίζω”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• στίζω in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette