ὀρεκτός

Ancient Greek

Etymology

From Proto-Hellenic *orektós, from Proto-Indo-European *h₃reǵtós, from *h₃reǵ- (whence also ὀρέγω (orégō)). Cognate with Latin rēctus, Avestan 𐬭𐬀𐬱𐬙𐬀 (rašta), English right.

Pronunciation

 

• IPA^(key): /o.rek.tós/ → /o.rekˈtos/ → /o.rekˈtos/

• (5^th BCE Attic) IPA^(key): /o.rek.tós/
• (1^st CE Egyptian) IPA^(key): /o.rekˈtos/
• (4^th CE Koine) IPA^(key): /o.rekˈtos/
• (10^th CE Byzantine) IPA^(key): /o.rekˈtos/
• (15^th CE Constantinopolitan) IPA^(key): /o.rekˈtos/

Adjective

ὀρεκτός • (orektós) m (feminine ὀρεκτή, neuter ὀρεκτόν); first/second declension

1. stretched out
   • 800 BCE – 600 BCE, Homer, Iliad 2.543
   • 64 BCE – 24 CE, Strabo, Geography 10.1.12
2. longed for, desired
   • 384 BCE – 322 BCE, Aristotle, On the Soul 3.10

Declension

First and second declension of ὀρεκτός; ὀρεκτή; ὀρεκτόν (Attic)

Number		Singular				Dual				Plural
Case/Gender		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter		Masculine	Feminine	Neuter
Nominative		ὀρεκτός orektós	ὀρεκτή orektḗ	ὀρεκτόν orektón		ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ		ὀρεκτοί orektoí	ὀρεκταί orektaí	ὀρεκτᾰ́ orektá
Genitive		ὀρεκτοῦ orektoû	ὀρεκτῆς orektês	ὀρεκτοῦ orektoû		ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκταῖν orektaîn	ὀρεκτοῖν orektoîn		ὀρεκτῶν orektôn	ὀρεκτῶν orektôn	ὀρεκτῶν orektôn
Dative		ὀρεκτῷ orektôi	ὀρεκτῇ orektêi	ὀρεκτῷ orektôi		ὀρεκτοῖν orektoîn	ὀρεκταῖν orektaîn	ὀρεκτοῖν orektoîn		ὀρεκτοῖς orektoîs	ὀρεκταῖς orektaîs	ὀρεκτοῖς orektoîs
Accusative		ὀρεκτόν orektón	ὀρεκτήν orektḗn	ὀρεκτόν orektón		ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ		ὀρεκτούς orektoús	ὀρεκτᾱ́ς orektā́s	ὀρεκτᾰ́ orektá
Vocative		ὀρεκτέ orekté	ὀρεκτή orektḗ	ὀρεκτόν orektón		ὀρεκτώ orektṓ	ὀρεκτᾱ́ orektā́	ὀρεκτώ orektṓ		ὀρεκτοί orektoí	ὀρεκταί orektaí	ὀρεκτᾰ́ orektá
Derived forms		Adverb				Comparative				Superlative
		ὀρεκτῶς orektôs				ὀρεκτότερος orektóteros				ὀρεκτότᾰτος orektótatos
Notes:		This table gives Attic inflectional endings. For declension in other dialects, see Appendix:Ancient Greek dialectal declension.

Derived terms

• ᾰ̓νορεκτέω (anorektéō)
• ᾰ̓νόρεκτος (anórektos)
• εὐόρεκτος (euórektos)
• κᾰκορέκτης (kakoréktēs)
• ὀρεκτέω (orektéō)
• ὀρεκτῐᾰ́ω (orektiáō)
• ὀρεκτῐκός (orektikós)
• πᾰντορέκτης (pantoréktēs)

References

• “ὀρεκτός”, in Liddell & Scott (1940) A Greek–English Lexicon, Oxford: Clarendon Press
• ὀρεκτός in Bailly, Anatole (1935) Le Grand Bailly: Dictionnaire grec-français, Paris: Hachette